Aanval van de pizza's!

Amber, This One Is For Youu <3

Het was een gewone zaterdagavond. Zoals altijd zaten Maité, Julie, Sidney, Jannick en Thomas bij Dorothy voor de filmavond. Ze keken naar de film ‘Harry Potter and the Chamber of Secrets’ terwijl ze lekker aan het smullen waren van een overheerlijke pizza met heel veel gesmolten kaas. Toen de film gedaan was, ruimden ze snel alles op en gingen ze slapen. Niets vermoedend lagen ze allemaal te slapen terwijl de stad overspoeld werd door wraakzuchtige pizza’s die de stad aan het besproeien waren met gesmolten kaas. Het leger van pizza’s marcheerde door de stad met hun pistolen, geladen met die overheerlijke gesmolten kaas, die ze gericht hadden op de mensen. De vrienden merkten er niets van alleen Julie werd wakker door het lawaai en het gegil van buiten. “Maité, Maité, word wakker!” Julie schudde Maité door elkaar zodat ze wakker zou worden. Met een slaperige stem vroeg Maité niet-begrijpend: “Wat is er?” waarop Julie antwoordde: “Hoor jij dat lawaai en gegil ook?” Maité luisterde eens aandachtig. “Ja, wat is dat?” Opeens hoorden ze beneden wat gestommel en ze schrokken. “Julie, ik ben bang...” zei Maité met een bange blik naar de deur. “Kom, we gaan samen kijken wat er gebeurd beneden” stelde Julie voor. Maité schudde vastberaden met haar hoofd en zei: “Ik ga niet naar beneden, wie weet zitten er inbrekers!” “We gaan alleen maar kijken vanaf de trap, er kan niets gebeuren”, stelde Julie haar gerust. Maité stemde maar toe, maar ze aarzelde nog wel wat. Op hun tenen liepen ze de slaapkamer uit. Halverwege de trap bleven ze staan en keken ze rond. “Ik zie niks,” fluisterde Maité, “Kom, we zijn weg.” “Nee, blijf, ik hoor iets in de keuken”, beval Julie. Maité wou juist naar boven gaan, maar net op dat moment kwamen er 2 pizza’s de keuken uit gelopen. Ze begonnen alle kasten te besproeien met gesmolten kaas. Maité en Julie wisten niet wat ze zagen. Julie draaide zich om en duwde Maité naar boven. Zo stil mogelijk gingen ze terug naar de slaapkamer en deden de deur op slot. Ze maakten snel iedereen wakker, waarna ze met niet-begrijpende blikken werden aangestaard. “Waarom maken jullie ons zo vroeg wakker?” vroeg Sidney. “We worden aangevallen door reusachtige pizza’s”, panikeerde Maité. “Oke, en nu serieus?” zei Dorothy geërgerd. “We zijn bloedserieus!” verdedigde Julie zich. “Als jullie het niet geloven, ga dan maar naar beneden, maar wel heel stil want anders overleven jullie het niet!” zei Maité. Dorothy, Sidney, Jannick en Thomas stonden onmiddellijk recht en gingen richting de trap. Halverwege de trap bleef Dorothy met grote ogen staan. “Ze hadden gelijk!” fluisterde Thomas verbaasd. “Snel terug naar boven!” beval Jannick. Iedereen luisterde naar Jannick en ze gingen muisstil de slaapkamer weer in. “Oke, we geloven het”, hijgde Thomas. “Maar waarom vallen ze ons aan?” vroeg Jannick niet-begrijpend. “Misschien zijn ze het zat om opgegeten te worden”, lachte Sidney. “Kom, we gaan een plan bedenken om die overheerlijke, maar angstaanjagende monsters te verslaan!” stelde Sidney voor. “Ja, daar hadden we nog niet aan gedacht, hoor”, zei Julie op een sarcastische toon. “Oke, ik heb een idee’, zei Thomas, “Dorothy, hier liggen toch vorken boven, hé?” vroeg hij, waarop Dorothy antwoordde: “Ja, waarom?” “Die hebben we nodig”, zei Thomas. “Ja, oke, vertel nu maar wat je plan is”, zei Sidney ongeduldig. “Oke, dus, iedereen neemt twee vorken mee naar beneden, we sluipen de trap af en we zorgen ervoor dat die wezens ons niet zien. Dan stormen we op hen af, behalve Julie, want jij moet onopgemerkt langs die monsters naar de keuken sluipen, terwijl jij dat doet prikken wij die pizza’s zodat ze geen aandacht schenken aan jou.” “En wat moet ik dan in de keuken gaan doen? Kan ik niet beter helpen met jullie?” vroeg Julie. “Jij moet in de keuken een groot mes, of een bijl of zoiets halen, zodat jij die pizza’s in twee kan hakken”, legde Thomas verder uit. “Ik vind het een goed idee”, stemde Jannick toe. “Ik ook!” riepen Sidney en Dorothy in koor. “Sst, niet zo luid”, fluisterde Maité. “Oeps, sorry”, zeiden ze nog eens. Zoals afgesproken gingen ze allemaal twee vorken halen, behalve Julie. Ze slopen muisstil de trap af met hun vorken in hun handen. De pizza’s waren in de woonkamer. Met veel geroep en getier stormden ze op de pizza’s af, en Julie sloop onopgemerkt naar de keuken. Maité, Sidney, Jannick, Dorothy en Thomas bleven de pizza’s maar prikken. De monsters schreeuwden het uit van de pijn. Julie rommelde tussen de messen en uiteindelijk vond ze een groot hakmes. Ze sloop stil naar de woonkamer en viel de pizza’s aan met het hakmes. Ze hakte ze in twee en de vier stukken vielen op de grond. De pizza’s waren verslagen. Althans, dat dachten ze. Iedereen zuchtte en was blij dat het voorbij was, maar op dat moment stormden er nog eens vier pizza’s het huis binnen. “Oh nee!” schreeuwden ze. Julie reageerde snel en hakte één van de pizza’s in twee. Ze zag dat de andere drie pizza’s elk aan het vechten waren met Dorothy, Jannick en Thomas. Maité en Sidney probeerden de pizza’s van hun weg te duwen of te trekken, maar het hielp niets, de pizza’s aten de drie vrienden levend op. “Neeee!” riepen Sidney, Maité en Julie met tranen in hun ogen. Sidney en Maite barstten in tranen uit, maar Julie wou naar het hakmes grijpen. Ze was net te laat want één van de drie pizza’s kwam op haar afgelopen, het monster pakte Julie op en wou haar opeten. Met een schok werd Julie uit haar droom gehaald en zuchtte: “Gelukkig, het was maar een droom.” Ze keek uit het raam en zag dat de zon al door de gordijnen scheen en de rest werd ook stilaan wakker. “Goedemorgen!” zei Sidney. “Goedemorgen”, antwoordde Julie. De rest keek nog een beetje rond in de kamer met slaperige ogen. “Ik heb deze nacht zo raar gedroomd!” zei Julie. “Vertel”, zei Maité. Julie vertelde heel het verhaal over de pizza’s en hoe ze werden opgegeten, iedereen luisterde aandachtig en toen Julie alles verteld had barstte iedereen in lachen uit. “Jij moet in het vervolg wat minder pizza eten voor het slapen!” lachte Thomas, waardoor iedereen nog harder ging lachen.