074

Harry Edward Styles

Liam’s verhaal doet me schrikken. Ik weet niet wat ik erop moet zeggen. Sprakeloos kijk ik de andere jongens aan. Te zien aan hun gezichten weten zij ook niet wat te doen. Liam kijkt naar het dekbed, waar regelmatig druppeltjes op vallen. Het doet hem pijn om alles te vertellen. Om de herinneringen weer op te halen. Niall is de eerst die iets doet. Hij slaat zijn armen om Liam heen en trekt hem tegen zich aan. Luide snikken vullen de kamer en Niall doet zijn best om hem te troosten. ‘Grouphug!’ Roept Louis luid. Daar zitten dan vijf jongens in een grote knuffel. Na een paar minuten laten we elkaar los en Liam lijkt weer te zijn gekalmeerd. ‘Tanks, guys.’ Mompelt hij. Op dat moment gaat de deur open en staat iemand van de catering in de opening. ‘Komen jullie beneden? We gaan eten.’ Zayn knikt even bevestigend en ze laat ons weer alleen. Liam veegt snel de laatste tranen van zijn wangen en staat op. ‘Zullen we dan maar naar beneden gaan?’ Vragend kijkt hij ons aan. Niall staat op en voegt zich bij hem. Ook ik sta op en niet veel later zitten we met de andere groepen aan tafel te eten.
Na het eten komt Simon op ons afgelopen. Hij gaat bij de tafel staan en klapt even in zijn handen. ‘Ik heb iets mee te delen. Morgen beginnen de opnames voor X Factor Judges Houses. Ik heb hier een lijst met de volgorde van de groepen.’ Simon houdt een lijst omhoog en legt deze op tafel. ‘Ik wens jullie veel succes morgen.’ Na een laatste begroeting gaat hij weg. Meteen wordt de lijst van tafel gepakt en doorgegeven. Mijn ogen glijden over het papier en zien dat One Direction als laatste hun optreden moet doen. Dat betekent lang wachten en veel zenuwen. Een zucht rolt over mijn lippen. Ik ben blij als deze dag voorbij is en morgen is aangebroken. Samen met de jongens besluiten we ons liedje nog een keer door te nemen en nog een keer te oefenen. De laatste paar keer ging het hartstikke goed en waren we allemaal tevreden. Ook deze keer hebben we geen van allen iets aan te merken.

De volgende ochtend verloopt moeizaam. Iedereen staat onder spanning en stress. We willen het allemaal goed doen en door gaan naar de live shows. Helaas kan niet iedereen mee. We zijn met vijf groepen en drie mogen er door. Niet een hele grote kans dus. Gapend rek ik me uit en sla mijn benen over de bedrand. Ik vis wat kleding van de grond en trek het aan. Zonder te kijken of het mijn kleren eigenlijk wel zijn. Onze kamer is een gigantische troep. Overal slingeren kleren, schoenen, douche spullen, van alles eigenlijk. De chaos is niet meer te overzien en we moeten vanavond alles opruimen, want morgenavond gaan we terug naar Engeland.
Bij het ontbijt is iedereen stil, je kan een speld horen vallen. Na het ontbijt gaat iedereen zijn eigen weg. De meesten gaan nog een keer oefenen en maken zich klaar voor hun optreden.
‘Wat gaan wij doen? We hoeven vanmiddag later pas bij Simon te zijn, dus tijd om nog iets anders te doen is er wel.’ Vragend kijk ik de jongens aan. ‘Zullen we gaan zwemmen?’ Stelt Louis voor. Meteen stemmen we allemaal in en kleden ons om. Vrolijk lopen we naar het strand en leggen onze spullen in de schaduw. Louis rent voor ons uit de zee in en laat zich vallen. Grinnikend kijk ik hem na en kijk even naar de andere jongens. Dan komt Louis het water weer uit gestrompeld. Verbaast kijk ik hem aan. ‘Ik dacht dat je wou zwemmen?’ ‘Wou ik ook, maar ik ben ergens op gestapt en nu doet mijn voet verschrikkelijk pijn.’ Louis laat zich op het zand zakken en bestudeerd zijn voet. Na een paar minuten is zijn voet helemaal opgezwollen en rood. De andere jongens hebben inmiddels ook lucht gekregen van Louis’ voet en kijken hem aan. ‘We brengen je naar binnen en vragen naar een dokter.’ Besluit Liam. Hij pakt Louis bij zijn arm en hijst hem omhoog. Snel schiet ik hem te hulp en samen brengen we hem naar binnen. Iemand van de catering vertelt dat hij naar het ziekenhuis moet. Zij weet ook niet wat er aan de hand is, maar dat het niet goed is weten we allemaal. Iemand van de beveiliging gaat met hem mee. Nu Louis weg is kunnen we niet meer oefenen. We zijn allemaal bang dat hij niet op tijd is voor ons optreden. Een diepe zucht rolt over mijn lippen. ‘Volgens mij hebben we alleen maar ongeluk. Eerst Liam en nu Louis.’ Moppert Zayn. Ik knik zachtjes. ‘Ja, maar wat kunnen we eraan doen? Helemaal niets.’ Wijs ik hem terecht. Zayn haalt zijn schouders op en ploft op het trappetje neer.
Please be on time!