Nood aan liefde?

Ik had al een tijdje een column klaar staan, maar aangezien het bus ongeval eerder, is die column een beetje ongepast naar mijn mening.

In plaats daarvan ga ik jullie een glimp geven in mijn liefdesleven. Ik zit momenteel met een dilemma of zelfs meerdere. Ik vraag me af hoe ik mijn liefdesleven in het concept van een column krijg, maar het woord dilemma komt al in mijn tekst voor, dus dat lijkt al meer op het concept van een column.

Momenteel ben ik helemaal in de war. Ten eerste is er de onbereikbare jongen. Totaal mijn type, maar helaas bezet en hij is gelukkig met zijn bezetting. Hij zit op dezelfde golflengte als mij en dat komt niet vaak voor. Of dat komt in ieder geval niet zoveel voor op zoveel vlakken. Hij vindt een discussie geweldig, ik ook. Hij kan ongelooflijk humoristisch uit de hoek komen op een niet serieuze manier en laat ik nu net van humor houden en melig zijn. Plus, hij charmeert me. Zowel in de enigste les die we samen hebben, in de studentenraad en via sms e.d. Hij bedoelt het allemaal lief, maar tegelijkertijd breekt het ergens mijn hart omdat hij zo onbereikbaar is.

Maar er is nog een jongen. Ik weet het: ik ben hopeloos. Hij zit bij me in de klas en ik weet niet wat ik ervan moet denken. Ik kan ook met hem geweldig opschieten. Hij is wel bereikbaar, maar het probleem is dat ik niet weet wat ik voel en wat hij voelt. Soms is hij handtastelijk. Niet dat hij me bepoteld, maar het is wel meer dan enkel een schouderklopje. Een nadeel is dat hij voetbalfan is en scheidsrechter. Tof. Ik, die niet geïnteresseerd is in voetbal. Maar terug over die handjes. Het is vaak spelen, ja iemand van 19 speelt nog heel graag, en tegelijkertijd schrik ik van zijn aanrakingen en langs de andere kant smelt ik ervan.

Ik heb geen idee hoe ik me moet voelen bij deze jongens. Ergens denk ik ook dat het bevliegingen zijn. Misschien komt het wel omdat ik al bijna een jaar single ben. Misschien beginnen die hormonen weer te springen van het te lang niets doen. Ik ben radeloos, hopeloos en ik vind dat niet fijn aangezien ik graag controle heb. En langs de ene kant wil ik graag een Platonische liefde. Het komt erop neer dat Plato, filosoof, met het idee kwam dat iedere mens ergens een wederhelft heeft, ofwel een zielsverwant. Ik wacht op mijn wederhelft, maar ik zou niet weten hoe het voelt als ik bij mijn wederhelft ben. En langs de andere kant geloof ik niet in de ware. Dus jah: dilemma. Ik weet niet wat ik met mezelf of die 2 jongens moet aanvangen. Ik en mijn stroom van gedachtes ook altijd….

Nu moeten jullie zelf maar beslissen of jullie dit een waardige column vinden.