Love #Five

Ik zat met mijn benen bungelend over de rand van het ziekenhuisbed, te wachtten op Niall. Ik mocht naar huis, nou naar huis? Zeg maar het huis van Niall en Louis. Nog steeds kende ik de namen van de andere drie jongens niet. Ik zat maar wat naar mijn knieën te staren, toen de deur openvloog.
"Klaar om naar huis te gaan?" klonk de vrolijke stem van Niall. Ik keek langzaam op, terwijl hij mijn kant op kwam. Nog geen seconde later kwam de dokter binnen en gaf me een brief met toestemming dat ik weg mocht. Niall, de hyperactieve blonde jongen - waar hield hij die energie vandaan?! -, trok me vrijwel gelijk mee. Hij sleepte me het hele ziekenhuis door, gooide de brief op de balie en trok me mee naar buiten. Hij zette me neer op de achterbank van de auto en ging zelf voorin zitten. Het bleek dat Louis op ons gewacht had in de auto. Hij keek via de achteruitkijkspiegel naar me en greens, voordat hij weg scheurde.

De rit had niet zo lang geduurd, dus we kwamen al gouw bij het huis. Nogal logisch. Niall trok me weer mee naar binnen en ik hoorde Louis grinniken.
"We zijn er!" riep Niall en trok me de woonkamer in. Ik verschool me achter Niall, maar aangezien ik een stukje groter dan hem was lukte het niet helemaal. De jongens staarde mij aan, maar stonden toen op. Niall duwde me de bank op en ik speelde afwezig met mijn handen.
"Hallo" hoorde ik iemand zeggen en ik knikte maar wat.
"Oh, dit zijn trouwens Liam, Harry en Zayn" zei Niall vrolijk en liep naar een andere deur. Hij kwam even later weer terug met een zak chips, dus nu wist ik ook waar de keuken was. Hij propte zijn eigen helemaal vol, en ik gniffelde zacht. Iedereen keek op van de TV, die aanstond natuurlijk, mijn kant op. Ik keek snel weer naar mijn handen.
"Wat gaan we eigenlijk eten?" riep Niall, maar je hoorde het amper omdat zijn mond vol chips zat. Ik stond op en liep richting de deur waar Niall uitkwam en keek opgelucht toen het dus wel de keuken was. Ik begon gelijk door alle kastjes te rommelen en pakte alle ingrediënten voor spaghetti voor zo'n zeven personen, omdat Niall aardig veel at en de rest vast ook. Liam, ik gokte dat het hem was, kwam de keuken binnen gelopen en keek verbaasd naar mij, die netjes de groenten aan het afsnijden was en spaghetti maakte. Ik keek niet op of om, was te druk bezig met het eten. Ik ging rustig door met het maken van de saus, terwijl hij bleef staan. Hij bleef de hele tijd staan, keek hoe ik de tafel dekte - voor vijf personen - en keek hoe ik rustig de spaghettislierten afgoot en bij de saus ingooide, waarna ik ze door elkaar begon te mengen. Toen dat klaar was hoorde ik Niall zeuren over wat hun gingen eten. Ik zette de pan met de spaghetti op tafel, deed de opscheplepel erin en liep naar de woonkamer.
"Eten" zei ik, hard genoeg voor de rest om het te horen. Niall schoot meteen recht en sprintte naar de keuken. Louis en die andere twee, ik wist niet welke naam van de drie bij wie hoorde, stonden ook op en liepen naar de keuken. Ik daarentegen liep naar de gang toe, waar ik tegen de muur ging zitten. Mijn maag rammelde, maar ik wist dat ik niet mee mocht eten. Ik had van mijn vader geleerd dat ik toestemming nodig had. Ik mocht pas eten als ik toestemming had. En dat gebeurde maar één keer op een dag. Dat bleef altijd zo. Ik mocht maar één keer eten per dag. Omdat ik anders te dik werd volgens hem, en ik geloofde het ook nog.

Ik schrok op toen de woonkamerdeur open ging en - ik gokte er nog steeds op dat het Liam was - de jongen met de bruine bambi-ogen en warrig haar kwam de gang op lopen.
"Waarom eet je niet mee?" hoorde ik hem vragen. Ik schudde mijn hoofd, ten teken dat het niet mocht.
"Waarom niet?!" zei hij geschrokken."Mag niet van vader" zei ik. Hij keek me geschrokken aan. "Jezus, je bent graatmager en nog eet je niet? Dat is niet goed" zei hij en trok me aan mijn arm op, de woonkamer in richting de keuken. Liam duwde me neer op en stoel en ik keek toe hoe de rest at. Niall propte zijn mond vol, de jongen met de gitzwarte haren at rustig en de jongen met de krullen en Louis zaten elkaar vrolijk te voeren.
"Loueeehh!" pruilde de jongen met de krullen omdat Louis de spaghetti zelf in zijn mond propte. "Wat is er Hazza?" vroeg Louis, bij deze wist ik dat de jongen met de krullen Harry was, en keek Harry aan.
"Ik wil ook eten" pruilde de jongen en Louis gaf hem spaghetti. Ik kreeg een bord voor mijn neus gedrukt en keek er met grote ogen naar. Het was helemaal vol geschept. Ik keek de jongen met het rossige haar aan en hij knikte naar het bord.
"Jij moet ook eten" zei hij. Dat liet ik me geen tweede keer zeggen. Ik propte alles naar binnen - netjes met vork natuurlijk - alsof ik in geen jaren gegeten had. Dat was ook zo. Ik had mijn hele leven op crackers en water moeten leven. Ik had mijn bord nog eerder dan Niall leeg, die al op de helft was toen ik bezig ging.
"O my god" mompelde de jongen met de gitzwarte haren. Niall keek me ook met grote ogen aan.
"JE WAS NOG SNELLER DAN NIALL!" hoorde ik Louis roepen en ik keek hem angstig aan.
"Het leek alsof je in geen jaren geen eten heb gehad" mompelde gitzwarte-haren jongen. Het was ook zo, en het raakte me op de een of andere manier.
"Wanneer heb je voor het laatst gegeten Justin?" hoorde ik de jongen met rossige haren zeggen. Mooi niet dat ik dat niet aan hun ging vertellen, ik schaamde er me op de een of andere manier voor.
"Wanneer heb je voor het laatst gegeten Justin?" herhaalde de jongen weer. Ik keek naar beneden terwijl de tranen in mijn ogen sprongen. Ik wou niet dat ze boos werden. Ik voelde een paar vingers onder mijn kin die mijn hoofd omhoog dwongen en ik keek recht in de bruine bambi-ogen.
"Wanneer heb je voor het laatst gegeten?" vroeg hij dringend. Ik schudde voorzichtig mijn hoofd en stond op. De tranen stonden op het punt om over mijn wangen te stromen, en ik wou weglopen maar de armen van de jongen voor me hinderde me. Hij had zijn armen stevig om me heen geslagen waardoor ik geen kant op kon. Ik hield het niet meer, alle emoties die ik had opgekropt in de laatste zeven jaar, mijn vader sloeg me omdat ik mijn zwakte liet tonen dus ik besloot ze op te kroppen, kwamen er allemaal uit. Ik begon te snikken terwijl de tranen onophoudelijk over mijn wangen stroomden en k verstopte mijn hoofd in het shirt van de jongen.

I'm not satisfied about this part... Argh, let me know what you think (: x