000 - Proloog

Luke Brooks
Plagerig duwde ik Jai weg en keek op naar mijn moeder die achter me stond te praten met iemand anders z'n ouders. Het gevoel eindelijk zelf alles mee te maken en niet alleen maar hoefde te luisteren naar wat Beau allemaal te vertellen had was onbeschrijvelijk. Dromerig keek ik voor me uit naar het lege spoor waar zometeen de Zweinstein Express zou staan. Het beeld werd half weggenomen door andere familie's die ook stonden te wachten. Het gekrijs van uilen, het gemiauw van poezen en gepraat van mensen vulde de grote stations hal van platform 9 ¾. Een meisje van mijn leeftijd met een vastberaden blik kwam in mijn gezichtsveld. Heel even keek me ze minachtend aan voordat ze haar blik weer recht vooruit keerde en met een ferme pas doorliep nadat ze bijna tegen iemand aan botste. Bovenop de bagage op haar karretje stond een grote kooi met een gitzwarte uil. Zijn gele ogen keken nijdig de wereld in. Gefascineerd volgde ik haar met mijn ogen, tot ik een duw kreeg en terug opzij keek. Jai keek me grijnzend aan. 'Waar zit jij met je gedachten, kijk wat daar aankomt!'

Belladonna Lestrange
Ik keek opnieuw op de brief in mijn hand. Daarin had zuster Angela precies beschreven wat ik moest doen om op het juiste perron te komen. "Perron 10 en 9, door de muur, rennen, perron 10 en 9, door de muur, rennen. Vooral niet aarzelen." herhaalde ik in mijn hoofd. Ik keek onopvallend om me heen. Niemand lette op me. Ik vestigde mijn blik op de muur voor me en zette af. Ik kneep mijn ogen dicht en rende. De verwachtte klap bleef uit. In plaats daarvan kieperde ik bijna naar beneden, het spoor op, omdat ik door rende. Nog net op tijd stopte ik het karretje. Van verschillende kanten klonk gegrinnik. Sylan, de uil die ik voor mijn elfde verjaardag had gekregen, krijste hard en keek me beledigd aan. 'Ach houd je kop.' snauwde ik en draaide me een kwartslag. Ik liep langs het spoor, op weg naar niks. De trein was er duidelijk nog niet. In een ferm tempo werkte ik me door de menigte heen. Mijn groen-bruine ogen ontmoetten twee warm bruine. Heel even bleef ik hangen, maar Sylan krijste weer en ik kon nog net iemand ontwijken. Chagrijnig blies ik een pluk bruin haar uit mijn gezicht. Het geluid van een aanstormende trein galmde tussen de muren en liet het perron trillen. Met enig gepiep stopte de Zweinstein express en vulde de ruimte voor een kort moment met rook.

Rosalinda Rivers
Verveeld luisterde ik naar mijn vaders uitleg over hoe je op het perron moest komen. Ik had het al heel vaak gehoord. 'Snap je het Roos?' vroeg mijn moeder nog. 'Nee na tienduizend keer het zelfde te hebben gehoord snap ik er eigenlijk nog bijster weinig van.' antwoordde ik en duwde mijn karretje naar de muur tegen over me. Met een aardig vaartje ging ik door de muur heen. Gelijk remde ik weer af. Mijn moeder was de eerste keer op het spoor gedonderd en daar had ik geen zin in. Ik draaide mijn karretje en zocht mijn ouders. Samen met hen liep ik verder. We kwam langs allerlei taferelen. 'En onthoud wat ik heb gezegd. Ga niet met de "verkeerde" soort om.' zei mijn vader met een knikte naar twee jongetjes die zich stonden te vergapen een de net gestopte trein. Mijn spullen werden ingeladen en ik nam kort afscheid van mijn ouders. Met mijn grijs-zwarte kat in mijn armen liep alle coupé's door en opende zomaar wat deuren. Meestal keken de inzittenden me dan raar aan. Ik grijnsde alleen spottend en liep weer door. Tot ik bij een coupé kwam waar een meisje in haar eentje zat. Zonder iets te zeggen nam ik plaats tegenover haar en keek naar buiten. Mijn ouders zag ik nergens meer, maar dat was ook niet zo raar met al die drukte voor de trein. Na een paar minuten zette de trein zich in beweging.