Verband tussen pesten en imiteren
16 aug 2011 - 16:37
Het verbaast me nog steeds hoe gemeen kleine kinderen zijn. Dan heb ik het niet enkel over de allerkleinsten maar ook de categorie van 12-16 jaar. Dat heb ik de afgelopen weken gemerkt.
Begin augustus was ik monitor op het kamp van mijn club, kayakkamp. Het viel me op dat een jongen soms een beetje geviseerd werd door anderen. De jongen heeft wat overgewicht. Dit werd doorheen het kamp vaker per dag in het licht gezet. Als monitoren voelden wij ons geroepen om voor hem op te komen. De jongen in kwestie vond het blijkbaar niet zo erg dat die zo “geplaagd” werd. Op zijn vorige kayakclub was hij daardoor weggepest. Hij beweerde zelfs dat die daar 10x zo hard gepest werd dan hier. Dit was voor hem gewoon wat plagen. We lieten het gewoon zo, ook al zag je diep van binnen dat die ietwat gekwetst was door de woorden van anderen.
Nog zo’n voorbeeld: ik ken een gezin met 4 dochters en een jongen. Oudste is 13 jaar, jongste 7. Alle vijf zijn ze actieve -lees als drukke- kinderen. Om het minste is er ruzie en die slagen elkaar gewoon af. Dan vraag ik me af waarom ze zo gemeen zijn voor elkaar.
Ik herinner het nog toen ik 12 jaar was. Natuurlijk werden sommigen wel eens geviseerd of gepest, maar ik kan me niet herinneren dat iemand daardoor van school zou willen veranderen of iets dergelijks. Ik hield me er ook niet zo hard mee bezig. Ik ben altijd al vroeg volwassen geweest.
Ik lees tegenwoordig wel vaker dat kinderen zo hard gepest worden dat ze tot uitersten willen gaan. En nu zie ik het begin van zulke gevallen en ik vind zoiets erg.
Waarom zou je iemand anders pesten? Waarom ben je gemeen tegen een ander? Gewoon zodat anderen je eigen onvolmaaktheden niet zien? Om iemand voor te zijn zodat die niet gemeen kan zijn tegen jou? Kan je niet zomaar in vrede leven of dingen gewoon uitpraten?
Deze vragen komen zomaar in mijn hoofd. En misschien weet ik het antwoord wel: de volwassene. Niet iedereen is een perfect voorbeeld. Volwassenen kunnen ook niet in vrede leven en dingen rustig uitpraten. Kijk maar naar die oorlogen. Of zelfs België: we hebben geen regering omdat er niet naar elkaar wil geluisterd worden. Natuurlijk bevorderen internet en televisie dit. Er zijn programma’s waar gewoon in gepest word. Kinderen imiteren hun voorbeelden.
Er valt weinig aan te doen. Ik ben maar 1 mens op een grote wereldbol. Ik neem mezelf voor om nooit iemand te viseren of te pesten. Ik probeer altijd om dingen uit te praten in plaats van te slaan of stampen. Mij lukt dit.
Maar waarom kunnen anderen dit niet? Kun jij dit? Of lukt het net niet?
Begin augustus was ik monitor op het kamp van mijn club, kayakkamp. Het viel me op dat een jongen soms een beetje geviseerd werd door anderen. De jongen heeft wat overgewicht. Dit werd doorheen het kamp vaker per dag in het licht gezet. Als monitoren voelden wij ons geroepen om voor hem op te komen. De jongen in kwestie vond het blijkbaar niet zo erg dat die zo “geplaagd” werd. Op zijn vorige kayakclub was hij daardoor weggepest. Hij beweerde zelfs dat die daar 10x zo hard gepest werd dan hier. Dit was voor hem gewoon wat plagen. We lieten het gewoon zo, ook al zag je diep van binnen dat die ietwat gekwetst was door de woorden van anderen.
Nog zo’n voorbeeld: ik ken een gezin met 4 dochters en een jongen. Oudste is 13 jaar, jongste 7. Alle vijf zijn ze actieve -lees als drukke- kinderen. Om het minste is er ruzie en die slagen elkaar gewoon af. Dan vraag ik me af waarom ze zo gemeen zijn voor elkaar.
Ik herinner het nog toen ik 12 jaar was. Natuurlijk werden sommigen wel eens geviseerd of gepest, maar ik kan me niet herinneren dat iemand daardoor van school zou willen veranderen of iets dergelijks. Ik hield me er ook niet zo hard mee bezig. Ik ben altijd al vroeg volwassen geweest.
Ik lees tegenwoordig wel vaker dat kinderen zo hard gepest worden dat ze tot uitersten willen gaan. En nu zie ik het begin van zulke gevallen en ik vind zoiets erg.
Waarom zou je iemand anders pesten? Waarom ben je gemeen tegen een ander? Gewoon zodat anderen je eigen onvolmaaktheden niet zien? Om iemand voor te zijn zodat die niet gemeen kan zijn tegen jou? Kan je niet zomaar in vrede leven of dingen gewoon uitpraten?
Deze vragen komen zomaar in mijn hoofd. En misschien weet ik het antwoord wel: de volwassene. Niet iedereen is een perfect voorbeeld. Volwassenen kunnen ook niet in vrede leven en dingen rustig uitpraten. Kijk maar naar die oorlogen. Of zelfs België: we hebben geen regering omdat er niet naar elkaar wil geluisterd worden. Natuurlijk bevorderen internet en televisie dit. Er zijn programma’s waar gewoon in gepest word. Kinderen imiteren hun voorbeelden.
Er valt weinig aan te doen. Ik ben maar 1 mens op een grote wereldbol. Ik neem mezelf voor om nooit iemand te viseren of te pesten. Ik probeer altijd om dingen uit te praten in plaats van te slaan of stampen. Mij lukt dit.
Maar waarom kunnen anderen dit niet? Kun jij dit? Of lukt het net niet?
Er zijn nog geen reacties.