Hoofdstuk 4

Haastig begin ik te trappen, hopelijk ben ik niet te laat. Ik de slaapkop. Dat zou echt generend zijn. De andere twee trainers van onze stad zouden er waarschijnlijk al zijn… wat erg, mijn eerste dag en dan al te laat.
Die gedachten zetten me er in toe nog sneller te trappen. Mijn benen beginnen pijn te doen, maar dat maakt niet uit. Ik kijk goed om me heen, ik ben ondertussen het bos in gereden. Ik ben dan wel hier nog nooit aangevallen, maar je weet het nooit. Wilde pokémon zijn overal en soms hoor je van die verhalen over gewonde reizigers. En dan wordt je bang.
Oké, ik kom vaker in bossen en ik ben nooit aangevallen. Maar misschien komt dat omdat ik goed oplet. Tenzij ik net uit bed ben…
Het bos begint al wat minder bebost te worden en het begint ook al lichter te worden. Ik ben er bijna! Ik fiets mogelijk nog sneller nu ik dat weet, al pas ik wel op dat ik niet ga zweten. Straks kom ik bezweet de kamer binnen van: “Ik ben hier om een pokémon-trainer te worden!” en dan kijkt professor White naar mijn bezwete kleding en fronst hij met een grote grijns. Nee, dat wil ik echt niet. Vaak ben ik niet zo op mijn uiterlijk, maar vandaag is een belangrijke dag!
De bomen verdwijnen en ik fiets het bos uit. Je kan het gebouw meteen zien. Het is groot en van glas met verschillende bijgebouwtjes eraan vast. Dat grote gebouw van glas is van binnen een tropische jungle vol tropische pokémon van trainers. Als een trainer namelijk andere pokémon mee wil nemen op reis laat hij daar zijn andere pokémon achter. Natuurlijk zijn er ook nog andere gebouwtjes, voor de minder tropische pokémon. Buiten kan je je normale pokémon achter laten in de weilanden. Er is ook nog een groot zwembad voor water pokémon en eentje met een normaal bos. Al is het natuurlijk aan de pokémon waar hij of zij heen wil.
Ik ben bij de oprit, die trouwens veel te lang is. De hele oprit lang ben ik nerveus. Mijn benen doen pijn en ik heb toch wel een beetje een bezweet voor hoofd. Hopelijk kan ik dat nog afvegen voordat iemand dat zal zien.