15. Sistahlovee!

“Dus?” stelde ik op een vragende toon, nadat we het huis verlieten.
“Dus wat?” Vroeg Marissa mij.
“Dus wat heb je erop aan te merken?”
“Niks, hij is hartstikke knap!”
“Huh?”
“Oh het huis bedoel je?” knipoogde ze. “Ja het huis is super mooi, niks op aan te merken, leuke buren ook.”
Ik keek haar even raar aan. “Wie vind je knap?”
“Oh niks, ik zat met Jasper in me hoofd.”
“Oh...” antwoordde ik, nog niet helemaal overtuigd.
“Dus, dit word hem?” vroeg ze.
“Jah, ik denk het, de anderen heb jij allemaal al afgekraakt.”
“Ahjoh, doe niet zo flauw! Dit is een hartstikke mooi huis!”
“Ik zeg toch niet dat ik het niet mooi vind?”
“Hmhm.. lijkt alleen maar zo.”
“Is dit nou onze eerste zusterliefde-ruzie?” vraag ik met een ondeugende blik op mijn gezicht.
Marissa kijkt net zo terug en gilt dan vrolijk. “Ik heb een zuss! En de hele wereld mag het weten!”
Ik lach, waarna me weer iets te binnen schiet. “Over de hele wereld gesproken he? Waarom kent iedereen jullie?”
“Wie?”
“iedereen”
“Kent wie?”
“Jou en de rest van de Cullens.”
“Oh.. weet ik veel, we zijn populair denk ik.”
“Aha...” Marissa gaf vage antwoorden, dacht ik bij mezelf. Gelukkig zagen we het bushokje, wat een droog plekje bood tussen de dikke regendruppels door.
“Standing in the hall of fame ...” Mompelde ik zachtjes. Ik was gewent om vrij te kunnen zingen. Op mijn opleiding niet, natuurlijk, maar bij mij thuis, in Londen zong ik veel. Ik zong voor Tommie en ik zong als ik mijn huiswerk maakte, om me beter te kunnen concentreren.
“Is een leuk liedje he?” vroeg Marissa me.
“Ja, moest er gelijk aan denken.” grijnsde ik. Een beetje verbluft was ik wel, dat Marissa me gehoord had. Ik zong eigenlijk nooit voor vreemden. En ze mocht dan wel mijn zusje zijn, maar vreemd was ze nog wel.
“Kun je een beetje zingen?” vroeg ze.
“Ach, ik kan wel zingen, maar of het nou mooi klinkt is een heel ander verhaal.”
Ze lachtte. “laat eens wat horen!”
Met grote ogen keek ik haar aan. Ik trok een wenkbrauw op en draaide mijn ogen even weg. “Denk je dat ik gek ben ofzo?”
“Aahjoh, is toch leuk?”
“Ja... heel grappig... not...”
“Pff, dan doe ik het ook niet!” ze stak haar neus plagend arrogant in de lucht.
“Heb ik toch ook niet om gevraagd?” antwoordde ik, waarna ik dezelfde beweging maakte. We lachten en keken elkaar weer aan. “Ben jij eigenlijk muzikaal?”
“Nahh, ik speel wel een beetje piano.. ik dans zo af en toe.. niet heel muzikaal. Jij wel?”
“Neuh, ik zing alleen als ik thuis ben. Ik vind dansen wel leuk, maar ik ben er totaal niet goed in. En een muziek instrument heb ik nooit gehad, daar waren we niet rijk genoeg voor.”
“Ooh das wel vet, kunnen we een keer samen dansen! Wat is je stijl?”
“Haha, nooit op dansles gezeten, maar ik denk dat modern mijn stijl is, als ik al die televisieprogramma's moet geloven.”
“Modern? Dan hoop ik toch dat je niet goed gekeken hebt.. Modern is zo ontzettend saai!”
“Haha, okee, het is net wat je leuker vind he? Wat doe jij dan?”
“Hiphop.. geef mij een wild nummer en ik ga helemaal los!” lachte ze, waarbij ze een paar rare bewegingen maakte.
“Ach, kun je ook wel matchen toch? Ik heb een paar hele mooie choreo's gezien van hiphop op moderne muziek.”
“Oke, jij kijkt echt hele rare programma's, beter gaan we gewoon samen hiphoppen, we hebben een kleine dansschool in forks!”
“Man man, hiphop, zo snel kan ik me heel niet bewegen joh!”
Marissa lachte. “makkelijk! Ik heb er wel zin in! Ik heb nog nooit op dansles gezeten!”
“Nee, ik ook niet, daarom zie ik er zo tegenop.” even keken we elkaar aan, waarna we in de lach schoten.
“We zijn echt té verschillend van elkaar!” grinnikte Marissa. “Maar ik ben wel blij dat ik je beter kan leren kennen.”
“Klopt. Ik ben echt super blij dat ik je gevonden had. Kan me niet voorstellen dat ik nu nog in mijn eentje in londen zat.”
“Agja, en hier blijf je ook niet lang alleen hoor!”
“Nee klopt, met zo'n gezellige familie ben je nooit alleen, of wel soms?”
“Dat bedoelde ik niet, maar je hebt gelijk, met ons is het altijd gezellig.”
Even keek ik haar verbaasd aan, ik wilde haar vragen wat ze bedoelde, maar de bus stopte voor onze neus, waarna we instapten. Nu kon ik het
beter maar niet vragen, stel dat al die mensen meeluisterden en ik een antwoord kreeg waar ik rood van werd? Dan was mijn status in week 1 alweer verpest.

So insecure, so breakable, but so beautiful. She really has to be more secure of herself, and i'm gonna help her. No matter wat. Xx Marissa.