Het Afscheid

Lucht! Ze heeft lucht nodig!
Ruby krijgt bijna geen adem meer. Ze blijft een poosje zo staan met alle ogen op haar gericht, ook die van het Capitool, die alle Trekkingen meekijkt. Je bent gekozen, Ruby! Gonst het door haar hoofd, Jij gaat meedoen aan de Hongerspelen. Je gaat je familie nooit meer zien. Gruwelijk gedachten beginnen rond te spoken in haar hersens. Ze zal haar ouders nooit meer zien. Ze zal Katrya nooit meer zien. Ze zal haar oma niet meer zien, waarvan ze zoveel houdt. Een traan rolt over haar wang maar ze veegt hem snel weg. Ze wordt opgeschut uit haar gedachten door Katinka’s hoge piepstem: ‘Kom eens naar voren meisje!’ Ruby begint te lopen naar dat grote enge podium. Als er iets is waar Ruby angst voor heeft is het spreken in het openbaar. En nu moet ze spreken voor heel Panem, terwijl ze over een week in een arena zit waar ze hoogst waarschijnlijk niet meer levend uit komt. Niet over nadenken, niet gaan huilen. Maar ze wilt ook niet lachen. Ze haat het Capitool en ze haat Katinka die haar het bloed onder de nagels vandaan haalt.
Ze loopt de trap op. Meteen als ze boven is pakt Katinka haar vast en begeleid haar naar de telefoon. ‘Nou..’ zegt Katinka, ‘Dan hebben we twee tributen hé?’ Blijkbaar weet ze niet zo goed wat ze moet doen, dus begint ze maar met die eeuwige slogan: ‘Vrolijke Hongerspelen, en mogen de kansen immer in je voordeel zijn!’ Daarna worden de twee tributen naar binnen geleid, om dan apart in een kamer gezet te worden. Als Ruby de kamer binnenkomt schrikt ze haast van al het moois. De banken zijn van prachtig blauw zijden gemaakt, net als de gordijnen. Er staan ook stoelen die bekleed zijn met mooie kleden. Ze gaat maar zitten op een van de banken, ze weet niet zo goed wat ze moet doen. Zo meteen zullen haar dierbaren binnenkomen voor een laatste afscheid. Tot die tijd is ze even alleen en kan ze verwerken wat er net allemaal gebeurd.
Na ongeveer 10 minuten – die wel uren lijken te duren – komen eindelijk haar moeder en Katrya binnen. Een vredebewaker, een soort politieman van het Capitool die in ieder district “de vrede bewaken”, zegt dat ze 3 minuten hebben om afscheid te nemen. Als Ruby haar moeder en haar zus ziet begint ze te huilen. Haar moeder slaat haar armen om Ruby heen. ‘Stil maar liefje.’ Zegt ze maar ze moet zelf ook bijna huilen. Even blijven Ruby en haar moeder zo staan en dan laat ze los. Dan loopt ze naar Katrya toe, van wie de ogen rood staan van het huilen. Ze omhelzen elkaar. ‘Je kunt het.’ Zegt Katrya. Ruby kijkt haar verward aan. ‘Ja, ik weet dat je het kan, je bent een genie, Vos. Jij bent slimmer dan al die andere tributen bij elkaar. Je zult overwinnen en terugkeren!’ Dat is het laatste wat Ruby te horen krijgt van haar zus. Dan haalt de vredebewaker ze op en gaan ze weg. Terwijl ze weggaan roept Ruby nog: ‘Zeg tegen papa dat ik van hem hou!’
Ruby ploft op de bank. Met haar hoofd in een van de kussens huilt ze uit. Het liefst zou ze die kussens verscheuren, uit het raam gooien of verbranden maar dat kan ze niet hier. Opeens voelt ze een hand op haar schouder. Ze kijkt omhoog en ziet daar haar oma staan. NEE! Ze wilt haar oma niet spreken, ze wilt niet nog een afscheid. Maar haar oma tilt haar op en kust haar op haar wang. ‘Huil niet, Ruby.’ zegt ze, ‘Luister goed naar me,’ gaat ze verder, ‘Niet opvallen, je talenten verborgen houden en je zal de winnaar zijn!’ Nog een kus en dan is ze weer weg. Ruby staart een poosje naar de deur. Niet opvallen? Je talenten verborgen houden? Maar ze kan helemaal niet vechten. Winnen? Ze zal waarschijnlijk de eerste zijn die sneuvelt. Verward gaat ze weer zitten, diep nadenkend over wat haar oma en Katrya gezegd hebben tot een vredebewaker haar komt ophalen.