Stress? Nee hoor, hoe kom je daar bij?
23 feb 2011 - 17:45
“Heb je al stress?”, wie heeft deze vraag nog niet gehoord? Deze vraag staat echt op het lijstje met meest irritante vragen. Voorlopig is mijn top 3:
1: “Heb jij je haar ooit gekleurd?” –Nee.
2: “Welke datum is het?” –Let eens op, iemand had deze vraag net al gesteld.
3: “Heb je al zenuwen?” –Ik had geen zenuwen tot het moment dat jij erom vroeg.
Gister was het de grote dag. Ik ging voor het eerst op toneel staan. Ik, degene met podiumvrees. Ik, degene die als een sneltrein gaat praten voor een mondelinge presentatie voor de klas. Ik, en mijn beste vriendin. Wij hadden ons eigen script ontworpen, al onze handelingen tot de dansjes toe. Onze begeleider, tevens mijn leerkracht Nederlands –die niet snel tevreden is-, vond ons stuk heel diepgaand. En geloof me, in zijn geval is dat goed! Ook degene van het eenakterfestival die alles regelde, was onder de indruk. Onze tekst stond op kunstzinnig niveau hoog. Nu onze eigen prestaties opkrikken.
De laatste keer dat we oefenden op school, kregen we ineens die vraag. De leerkracht had geen idee wat die veroorzaakte. Aline had al stress voor de volgende dag. Ik nog geen zenuwen en natuurlijk wil je zoiets behouden. Na die vraag schoten mijn aders in gang. Zenuwen pompten door mijn lichaam. Ik was die nacht om het uur wakker geworden. Uiteindelijk was ik gewoon opgestaan omdat ik dat beu was. Pff, leerkrachten.
Degenen die ook ooit al op het podium hebben gestaan, zullen me waarschijnlijk wel gelijk geven. Je had superveel zenuwen net voor je het podium op ging en in het begin van het stuk. Maar naarmate het spel vorderde, ebden die zenuwen weg, ebden het publiek weg en had je alleen nog maar oog voor je tegenspeler(s). Je verloor jezelf in je rol en wanneer het doek viel, vond je het zelfs spijtig dat het gedaan was. Zoveel gevoelens op één uurtje. Natuurlijk ben je naderhand wel blij dat je het gedaan had. Mijn hartslag schoot de lucht in met het horen van het applaus en naderhand waren de vele complimentjes, maar ook de kritieken, geweldige momenten.
“Als er een schattigheidsprijs was, dan hadden jullie die gekregen.” Goh, wat leuk om te horen. Speelde je een stuk en dan praatten ze over hoe schattig we waren. Hallo, wat met ons verhaal en onze prestaties? Natuurlijk leken we wat schattiger dan de anderen. De andere groepjes hadden jaren toneelervaring. In mijn groepje, Aline en ik, had enkel Aline één jaar toneelervaring. Ik was, om het in computertaal te zeggen, een totale noob. Het geeft dan wel een kick om onbekende mensen te horen zeggen dat ik het echt heel goed had gedaan voor mijn eerste keer. Sommigen verschoten er zelfs van.
Een nog grotere kick kreeg ik wanneer ik de uitslag in mijn mailbox kreeg. Aline en ik zijn door naar de finale. We gaan ons best helemaal doen voor de finale op 17 maart.
Laat die stress nog maar even wachten tot aan de finale zelf. Volgende week lekker naar Rome, even ontspannen. Daarna, mezelf kennende, ga ik weer als een stresskip rondlopen.
Wat leuk toch, dat stressen…
1: “Heb jij je haar ooit gekleurd?” –Nee.
2: “Welke datum is het?” –Let eens op, iemand had deze vraag net al gesteld.
3: “Heb je al zenuwen?” –Ik had geen zenuwen tot het moment dat jij erom vroeg.
Gister was het de grote dag. Ik ging voor het eerst op toneel staan. Ik, degene met podiumvrees. Ik, degene die als een sneltrein gaat praten voor een mondelinge presentatie voor de klas. Ik, en mijn beste vriendin. Wij hadden ons eigen script ontworpen, al onze handelingen tot de dansjes toe. Onze begeleider, tevens mijn leerkracht Nederlands –die niet snel tevreden is-, vond ons stuk heel diepgaand. En geloof me, in zijn geval is dat goed! Ook degene van het eenakterfestival die alles regelde, was onder de indruk. Onze tekst stond op kunstzinnig niveau hoog. Nu onze eigen prestaties opkrikken.
De laatste keer dat we oefenden op school, kregen we ineens die vraag. De leerkracht had geen idee wat die veroorzaakte. Aline had al stress voor de volgende dag. Ik nog geen zenuwen en natuurlijk wil je zoiets behouden. Na die vraag schoten mijn aders in gang. Zenuwen pompten door mijn lichaam. Ik was die nacht om het uur wakker geworden. Uiteindelijk was ik gewoon opgestaan omdat ik dat beu was. Pff, leerkrachten.
Degenen die ook ooit al op het podium hebben gestaan, zullen me waarschijnlijk wel gelijk geven. Je had superveel zenuwen net voor je het podium op ging en in het begin van het stuk. Maar naarmate het spel vorderde, ebden die zenuwen weg, ebden het publiek weg en had je alleen nog maar oog voor je tegenspeler(s). Je verloor jezelf in je rol en wanneer het doek viel, vond je het zelfs spijtig dat het gedaan was. Zoveel gevoelens op één uurtje. Natuurlijk ben je naderhand wel blij dat je het gedaan had. Mijn hartslag schoot de lucht in met het horen van het applaus en naderhand waren de vele complimentjes, maar ook de kritieken, geweldige momenten.
“Als er een schattigheidsprijs was, dan hadden jullie die gekregen.” Goh, wat leuk om te horen. Speelde je een stuk en dan praatten ze over hoe schattig we waren. Hallo, wat met ons verhaal en onze prestaties? Natuurlijk leken we wat schattiger dan de anderen. De andere groepjes hadden jaren toneelervaring. In mijn groepje, Aline en ik, had enkel Aline één jaar toneelervaring. Ik was, om het in computertaal te zeggen, een totale noob. Het geeft dan wel een kick om onbekende mensen te horen zeggen dat ik het echt heel goed had gedaan voor mijn eerste keer. Sommigen verschoten er zelfs van.
Een nog grotere kick kreeg ik wanneer ik de uitslag in mijn mailbox kreeg. Aline en ik zijn door naar de finale. We gaan ons best helemaal doen voor de finale op 17 maart.
Laat die stress nog maar even wachten tot aan de finale zelf. Volgende week lekker naar Rome, even ontspannen. Daarna, mezelf kennende, ga ik weer als een stresskip rondlopen.
Wat leuk toch, dat stressen…
Er zijn nog geen reacties.