12. My next house.

“Nou, we hebben dus maar één makelaar in Forks, dus dat word makkelijk kiezen. Nu nog een huis van hem. Hmm, eens kijken. Wil je klein of groot wonen? Ik bedoel, heb je een vriend? He, dat weet ik helemaal niet.. heb jij eigenlijk een vriend? Ownee, dat heb je al verteld, je was single, in tegenstelling tot je vrienden en vriendinnen die nergens anders over praatten. Maar, hier lopen een heleboel leuke jongens rond en...” Ze werd onderbroken door een paar van de jongens, die zichzelf nogal aangesproken voelden. Ik lachte. Ik voelde al aankomen hoe ik gekoppeld zou worden met de eerste de beste lelijke jongen die langs kwam lopen... Weer grinnikte Edward, en even grinnikte ik mee. Het was een gezellige familie.
“Oké, laat die maar even ijlen, wij gaan op zoek naar écht leuke jongens.”
“Hoor ik daar nou wij?” vroeg de vriend van Marissa. “Maak je het nou uit?”
“Pff, jongens kunnen soms zo irritant zijn eh..”
Ik lachte. “Ik ga opzoek naar een leuke jongen, geloof me, ik heb er al wat gezien.”
“Echt? Oh, wat leuk, je moet ze me echt eens aanwijzen, kan ik ze keuren.” Knipoogde Marissa.
“Jongens, laat mij maar, ik weet toch al wie het word.” mengde het roodharige meisje zich ertussen.
Ik lachte. Het zou nog wat worden zo... “Laten we er nou eerst maar voor zorgen dat ik een huis heb.”
“Ja, een groot huis dus, waar een man en een paar kinderen bijpassen.”
“Kinderen? Hallo, ik ben pas 20 hoor..”
Met een veel betekenende blik keek Marissa mij aan. Ik wist niet wat ze bedoelde, maar in een fractie van een seconde was die blik weer weg. Ik was verbaasd, maar werd al gauw weer mee getrokken in het verhaal over huizen.
“Aww, die is zo schattig!” meldde Marissa even.
Vluchtig keek ik even naar het scherm, waarna ik weer diep in gedachten zakte. Ik vroeg me af hoe het met Tommie ging. Zou hij al weer terug gemaild hebben? Ik bedoel, dat ventje zat wel ongeveer elke dag achter de computer. Zou het nu weer regenen in Londen? Vast wel, het regent daar altijd. Misschien sneeuwt het wel.. dat zullen we hier waarschijnlijk niet vaak hebben, een witte kerst. Al regent het hier ook genoeg.
“Hallo?” Marissa zwaaide met haar hand voor mijn hoofd. Ik knipperde even en keek haar aan. “Ik vroeg wat je van dit huis vond?”
“Uhm, ja, leuk.”
“Je hebt nog niet eens gekeken.”
“Sorry, laat eens zien.”
“Denk je aan Londen?” Marissa trok een meelevende blik.
“Ja, aan Tommie. Of hij mijn mail heeft gelezen.”
“Wil je even kijken of hij al terug gemaild heeft?”
“Doe ik zo wel, laten we eerst maar huizen gaan kijken.”
“Oké!” Marissa was gelijk weer enthousiast.
“lieverd, wij gaan even het bos in!”
“Is goed Jappie, tot zoo!”
Owja, dat was het, Jasper. Haha Jappie, wat een grappige bijnaam. Ik keek even uit het raam, het was inderdaad eindelijk even droog.

Verona didn't smell as good as Marissa smelled when she was human, but I could really smell the were sisters. Marissa was still a strange vampire, she felt comfortable with both human and vampires. That wasn't the same for me, for us. We had to go hunting. C U Later, Jasper.