11. My next purpose in life.

“Wil je in Forks blijven?” vroeg Marissa aan me.
“Weet ik niet..”
“Wil je in Amerika blijven?”
“Weet ik niet..”
“Wil je terug naar london?”
“Weet ik niet..”
“Wil je je opleiding afmaken?”
“Weet ik niet..”
“Vond je de opleiding leuk?”
“Nee.”
“Hehe, eindelijk een antwoord.” lachte ze.
“Tsja, ik kan nog amper beseffen dat ik je gevonden heb, ik geloof dat ik mijn levensdoel zo'n beetje afgerond heb, bij deze.”
“Dus je hebt echt geen idee wat je verder nog wil gaan doen?”
“Nee..”
“Dan blijf je in Forks wonen.” Marissa keek me met een big smile aan. “Een vriend zoeken, kindjes maken...” Heel kort keek ze haar vriend even aan. Ow gosh, waarom ben ik zo ontzettend slecht in namen onthouden.. Uhmm... het begon met een M, dat wist ik zeker. Maik? Mark? Pff nee. Ik wist het echt niet meer.
“Wat doe je?” Vroeg Marissa.
Ik besefte me dat ik een rare kop trok, omdat ik diep aan het nadenken was. Ik lachte. “ik moest even denken.”
“Waaraan?”
“Hoe slecht ik ben in namen onthouden...” Ik voelde hoe ik een beetje rood werd. Ik zat nog steeds met een stuk of 12 mensen in een kamer, die me allemaal interessant vonden. Damn, ik had ook al een hekel aan presentaties geven in de klas..
“Haha, owkee wie weet je niet meer?”
“Iedereen behalve jij en Edwin..”
“Edward?”
“Uhm, ja, die ja.”
Edward lachte en ik voelde hoe ik langzaam nog een beetje roder werd.
“Dat komt wel goed meid, en van Edward moet je je echt niks aantrekken.”
“hmhm..” Mompelde ik. Maar van binnen ging ik dood van schaamte. Ik wist opeens niet zo zeker meer of ik wel in Forks wilde blijven..
“Dus, we hadden het over je volgende levensdoel.”
De grote jongen op de bank lachte en ik zuchtte. De schaamte gleed een beetje weg, en de zin om gillend weg te rennen ook. Marissa vond me aardig, waarom zou ik terug gaan naar London als ik net zo goed hier kon blijven? De vriend van Marissa glimlachte naar me en Edward grinnikte. Hier kon ik wel aan wennen..
“Ik denk dat ik in forks blijf. Dat ik hier een huisje ga opzoeken.”
“Jeeej!!” Gilde Marissa in mijn oor. Ze sprong op van de bank en trok mij met een enorme kracht mee. Ze knuffelde me en ik voelde me serieus verstikt. Toch was ik blij dat zij zo blij was. En ik glimlachte. Ik knuffelde haar terug en we lieten weer los. Opgelucht haalde ik adem.
“Oww, sorry...” verontschuldigde Marissa zich.
Ik lachte. “Daar heb ik dan maar aan te wennen.”
“Kom, gaan we samen een huisje uitzoeken!” stelde Marissa enthousiast voor.
Als gedwongen liep ik mee. Ik grinnikte in mezelf. Wat waren wij verschillend, Marissa zo enthousiast, zo niet verlegen, en ik. Zo verlegen en onzeker. Ze sleurde me mee naar de computer waar ze een extra stoel bij zette. Ik ging zitten en keek mee met wat ze allemaal intikte. Razendsnel gingen haar vingers, en ik maar denken dat ik snel kon typen. Ergens op de achtergrond hoorde ik iemand grinniken. Edward, dacht ik bij mezelf. Wat een faal. Waarom zou hij zo uit zichzelf grinniken, serieus... mafkees.

I heart what Verona was thinking, and here mind was just as funny as Marissa's mind was, the first times I heard it. Maby the characters weren't, but there minds were really sisterable. Greetz, Edward.