10. Her story.

Verona's pov.
Ik besefte dat de glimlach rond mijn mond vastgeplakt zat. Dit móést de anderen wel opvallen. Misschien zag het er ook wel een beetje dom uit... Ik hoorde een grinnik uit de hoek van de grote bank komen. Ik keek ernaar. De jongen die soms uit het niets grinnikte, waar ik me niets van aan moest trekken. Wie was dat ook alweer? Ik moest even diep nadenken. Schijnbaar zag ik er komisch uit, want de jongen grinnikte weer.
“Edward” stelde hij zich opnieuw voor.
“Verona” deelde ik mee. Weer grinnikte hij. Hij was aardig. Marissa kwam terug uit de keuken met 3 cola. Ik besefte me dat ik nog steeds niet wist waarom Marissa eigenlijk niet meer bij onze ouders woonde. Ze had verteld dat ze 18 jaar als enig kind had gewoond, en in dit huis woon je echt niet enig kind. Ze had dus ofwel in een ander pleeggezin gewoond, ofwel bij onze ouders.
“En nu?” vroeg Marissa, die ondertussen naast me was komen zitten. Ik keek haar even aan, waarna tot me doordrong wat ze zei.
“Uhmm... onze ouders, zeg maar. Wat uhm...” Ik kwam moeilijk uit mijn woorden. Ik had geen idee waar ik naar vroeg. Ik wist niet of ze nog leefden, maar heel ver weg. Ik wist niet of ze hier dichtbij woonden. Misschien was er wel één van de twee overleden. Ik had geen idee.
“Tot ongeveer driekwart jaar geleden woonde ik bij ze, nou ja, bij mijn moeder. Mijn vader was omgekomen in een auto-ongeluk op de snelweg. Een kettingbotsing. Hij was een goede man. Met hem heb ik ontzettend veel lol gehad. Toen wij hoorden dat hij overleden was en toen we hem begraven hadden, gingen we op zoek naar een ander huis. We wilden ons leven opnieuw opbouwen, zonder de mensen die alles over ons wisten. Natuurlijk wilden we mijn vader niet vergeten. We dachten nog iedere dag aan hem. We hebben zijn urn neergezet op de begraafplaats hier, in forks. Toen mijn vader drie maanden overleden was, ging mijn moeder. Sorry, onze moeder, naar de begraafplaats. Het was al donker, en ik ben er zodra ik er achter kwam dat ze daar was, heen gerent. Ik kwam net op tijd om te zien hoe ze gemept werd door een man met een knuppel. Toevallig kwam Edward langsrijden en hij heeft Carlisle gebeld. Carlisle is dokter, en die kwam ontzettend snel met de ambulance. Samen hebben we haar weggebracht. Het ging steeds beter, tot ze een hartaanval kreeg. Ze kreeg een schok met dat gevaarlijke elektroding, waardoor een stukje van haar hersenpan verkeerd kwam te liggen en haar hersenen aantastten. Toen is ze overleden.”
in de loop van het verhaal zag ik hoe de tranen over Marissa haar wangen rolden. Ik sloeg nu een arm om haar heen, en moest zelf de brok in mijn keel tegenhouden. Ik kon er nooit tegen als andere mensen huilden. Ik deed dan altijd mee. Maar dit was mijn kleine zusje, begon ik nu te beseffen. En we hadden dan misschien geen sterke band, of beter gezegd, helemaal geen band. Maar die was op te bouwen. Ik was immers haar grote zus. Ik moest haar troosten in moeilijk heden.
“Jemig, Marissa. En jij zeggen dat ik het moeilijk had?”
Ze droogde haar tranen en glimlachte naar me. “Het is al bijna een jaar geleden, en ik leef mijn leven gewoon voort. Zo af en toe stort ik mijn hart een keer, maar verder maak ik er het beste van. Dat zouden mijn ouders gewild hebben.”
Ik glimlachte en knikte. “Helemaal gelijk meid.” Ik voelde hoe ik nu al langzaam liefde voor Marissa creëerde.
“Sorry” zei ze, terwijl ze me aankeek.
“waarvoor?” vroeg ik verbaasd.
“Onze ouders bedoel ik. Het zijn net zo goed jou ouders als de mijne.”
“Biologisch wel ja.”
“Jij met je opleiding Biologie” Grinnikte Marissa.
Ik was blij dat ze weer enigszins vrolijk was en ik lachte mee.
“Maar, wat wil je nu verder gaan doen?”
“Uhm, geen idee. Ik was er niet echt van overtuigd dat ik jou überhaupt zou vinden..”
“Tjsa, well, here I am” Grijnsde Marissa.

“Jasper?” I murmeled so fast that Verona didn't even saw my lips were moving. Jasper felt what I wanted and he softly squeezed my hand. I really needed his support and I felt better in a second. I smiled again and turned back to Verona. Greetz, Marissa.