True Colors 037
Gewoon maken
Ik dacht dat jij die gene was..
Hijgend kom ik aan bij het ziekenhuis. ‘Waar ligt Kate Kitts?’ vraag ik als ik aan het secretariaat sta. ‘Kamer nummer 247.’ Hoor ik een ongeïnteresseerde Mevrouw zeggen. ‘Dank je.’ Zeg ik wat bot terug en stap verder als ik bij de lift aan komt staat er op “ Lift defect, gelieve de trap te nemen dank u” Ook dat nog denk ik bij mezelf. Na een tijdje kom ik aan op het 2de verdiep 285 staat er op een deur te lezen. Jeej, denk ik bij mezelf nog meer lopen doh’ Na een kwartier kom ik dan toch aan bij kamer nummer 247. Oeff zachtjes klop ik op de deur. ‘Binnen!’ hoor ik Thomas zeggen. Toch met een lachje doe ik de deur open, ‘Hey, Thomas.’ Zeg ik zacht Maar als ik Kate zie begin ik meteen te huilen. ‘Wat is er met haar gebeurt ?’ ‘Omgereden.’ Hoor ik mam zeggen. ‘Juist, ja.’ Zeg ik terug ‘Welke sukkel doet nu zoiets?’ schreeuw ik bijna uit. ‘Rustig,’ zegt mama ‘Die meneer kon er ook niks aan doen. Dat beertje dat daar ligt heeft ze van hem gekregen.’ ‘Goh wat lief.’ Zeg ik bot. ‘Ash doe een beetje normaal.’ Zegt mam ‘Oke, oke.’ Zeg ik al wat rustiger. Langs Kate ga ik op de stoel zitten. Het is nu heel rustig, je hoort Kate soms een diepe zucht nemen. En ja dan voel ik me goed. Na een tijdje hoor ik geklop op de deur. ‘Binnen!’ zegt Thomas weer. Een man komt binnen met 3 jongens achter zich. ‘Het spijt me nogmaals.’ Zegt de man ‘U kon er ook niets aan doen.’ Zegt mam tegen hem. ‘Als ik een jongen goed aan kijk zie ik dat het Nick. Nu wordt ik alleen nog maar kwader..
Er zijn nog geen reacties.