Chapter 11

Ik stond zenuwachtig in de gangen van het ziekenhuis tegenover Luke's kamer, wachtend op een nieuwtje van een van de verplegers. Ik haatte ziekenhuizen, altijd al gehad. De geur, het gevoel van verlies, verdriet, en ziekte omarmd je overal waar je hee gaat. Mijn telefoon was een uur geleden al uitgevallen door een lege accu dus kon ik ook geen taxi service bellen als ik er later een nodig zou hebbe. Mijn voeten tikten op de vloer en ik vriemelde wat aan mijn handen, buigen en strekken, en had niet door dat er iemand in de deuropening stond. ''LUKE!'' Ik sprong van mijn stoel af, in zijn armen. Ik sprong omhoog en sloeg mijn benen om zijn middel. ''I was so worried'' Ik voelde zijn tranen naar de oppervlakte glijden. Het deed me pijn om mijn beste vriend zo te zien, maar ik kon er niets aan doen.
Hij hield me stevig vast en zette me daarna weer neer. ''The nurses said I could go home but have to be careful... They flushed the drug out of me but I need to go back in a few days for some check-ups'' glimlachte hij. Hij had volgens mij niet door dat ik zelf ook aangevallen was. Ik sloeg mijn jas verder om mijn nek en hield mijn sjaal dichter tegen me aan zodra we naar buiten liepen, zodat ik zeker wist dat hij mijn blauwe plekken en schrammen niet zou zien. Hij haalde zijn telefoon uit zijn broekzak en belde een taxi. Gelukkig een telefoon die nog leefde.

Toen ik thuis afgezet was haastte ik me naar mijn appartement om mijn telefoon aan de oplader te doen. Ik had me niet gerealiseerd hoe lang ik in het ziekenhuis was geweest, en George zou vanavond naar me toe komen voor een filmavondje. Het was nu half 7 en hij had er moeten zijn omo half 5. Net toen ik George wilde bellen met de huistelefoon, klopte er iemand aan de deur. Met mijn jas en schoenen nog aan haastte ik naar de deur om hem vervolgens te openen, en daar, tegenover me stond een bezorgde George. ''Where have you been?'' hij klonk kwaad. Zijn gezicht vol met allerlei emoties. Hij liep naar binnen en sloeg zijn armen om mijn nek, mij stevig omhelsend. ''At the hospital'' Mompelde ik. Hij liet los en keek me verbaasd aan. ''You know Luke? When he rang me he sounded all weird? Well, I got worried and went around there.. but some guy was there and I found Luke drugged on the sofa. I called an ambulance and they came and took us both down. I've only just come back'' bekende ik, terwijl ik verder mijn appartement in liep terwijl George de deur dicht deed. ''Did you get hurt?'' vroeg hij. Ik hoorde aan zijn stem dat hij dichter bij kwam. Ik knikte, terwijl ik hem niet aan keek. ''Where?'' fluisterde hij in mijn oor, en plaatste zijn beide handen op mijn heupen. Ik pakte zij handen en nam hem mee naar mijn slaapkamer, waar ik mijn jas en jaal af deed, toen mijn shirt, waardoor ik alleen nog een BH aan had.

Overal op mijn nek en borst stonden blauwe plekken gedrukt. Sommige rozig, andere dieprood, nog weer andere geel en dan waren er nog paars/blauwe. Schrammen stonden op mijn sleutelbenen, diepe rode lijnen met roze randen. Op mijn buik stonden lichte plekken van de mannenriem die tegen me aan drukte toen de man me tegen het venster duwde. Op mijn rug stonden krassen en afdrukken van het venster. George stond daar in shock, en nam het allemaal even in zich op. Zijn mond stond een beetje open, maar toch dicht want er kwamen geen woorden uit. Ik deed mijn ogen dicht en liet een traan over mijn wang glijden, de schrammen en krassen begonnen nu zeer te doen. Ik voelde George naast me bewegen en toen zijn adem in mijn gezicht. Een mix van koffie en mint kauwgom. Ik liet mijn ogen dicht toen hij zijn handen op mijn heupen plaatste. Hij boog zijn hoofd naar mijn nek en kuste toen een blauwe plek, toen nog een, en toen nog een, volledig over mijn borst. Toen ging hij naar onderen naar mijn buik, en kuste daar ook de lichte plekken, voordat hij zijn weg baande naar mijn gezicht.

En toen kuste hij me.