Never say no to Charlie

Waarom heb ik me toch laten overhalen? Waarom heb ik toegezegd dat ik dit zou doen? Waarom moesten ze nu net mij vragen? Ik wil dit dus echt niet. Ik heb hier zo weinig zin in. Ik kan haar wel vermoorden, mocht ik dit zelf overleven. Ik kijk naast me en zie haar staan, met die irritante, vervelende glimlach op haar gezicht. Aargh, op dit moment kan ik haar wel wurgen.

Je vraagt je misschien af wat voor rare moordneigingen ik hier beschrijf. Ik zal het eens duidelijk vertellen waarom ik zo vreselijk boos ben op deze normale woensdagmiddag. Nee dat zeg ik fout. Waarom ik zo vreselijk boos ben op een dag die een normale woensdagmiddag zou moeten zijn.
Ik heb mij laten overhalen om met mijn beste vrienden, Charlie, mee te doen aan een debatwedstrijd. Ja, ik hoor je al denken, debatwedstrijd; SAAI! Niet voor Charlie. Nee, Charlie vindt debatteren heerlijk. Ze is een kei met argumenten en heeft altijd haar woordje klaar. Dit jaar hadden ze een lid te weinig om mee te doen met een toernooi. Charlie wilde zo graag meedoen. De finale zou in Londen gehouden worden en als Charlie ergens nog meer van hield dan van debatteren, dan was het wel Londen.
Maar terug naar mijn moordneigingen. Als er iets niets is wat ik niet kan, is praten voor een publiek. Eerste word ik ontzettend rood, dan beginnen mijn tenen te jeuken en krijg ik een brok in mijn keel. Vaak begin ik spontaan te huilen als ik meer dan vier zinnen moet zeggen.
Waarom Charlie mij vroeg, weet ik nog steeds niet, maar als Charlie mij iets vraagt, kan ik gewoon geen nee zeggen. Charlie houdt er niet van wanneer mensen haar iets weigeren, dus ik weiger haar gewoon nooit iets.
Daarom sta ik hier, op dit stomme rot podium, bevend en met de welbekende jeukende tenen. Ja, mijn tenen jeuken nu al, zo bang ben ik om straks twee minuten te betogen dat de staat een nieuwe kerncentrale moet bijbouwen.

Londen galmt er door mijn hoofd. Doe het voor Londen, doe het voor Charlie.
Ik haal diep adem en stap naar de microfoon toe. Daar gaat ‘ie dan.