55.

Zayn Malik

De jongens waren al redelijk vroeg vertrokken. Waarschijnlijk met een reden: ik kon namelijk heel mijn appartement alleen opruimen. Alleen Liam had voorgesteld om te helpen, maar ik zei dat ik wel alleen kon. En hier stond ik dan. Ik voelde me echt belachelijk. Ik had een schort en poetshandschoenen aan, naast mij stond een emmer met water en in mijn handen had ik een natte doek vast. Het enige wat nog ontbrak was zo een poetsvrouwkapje op mijn hoofd en hakken aan.

Het poetsen op zich was niet zo'n slecht idee. Er lag al een laagje stop op de kasten en het was ook hoog tijd dat er nog eens gestofzuigd werd. Ook vond ik allerlei spullen terug die ik kwijt was, zoals enkele cd's en een oude mp3-speler. Niet dat ik die echt kwijt was, want ik had die niet gemist. Dat kwam waarschijnlijk omdat ik altijd op mijn iPod naar liedjes luisterde.

Na enkele uren poetsen keek ik tevreden naar de woonkamer. Mijn oog viel plots op mijn gsm die op de tafel lag, ik had al de hele dag geen enkel sms'je gehad. Vreemd... Ik ontgrendelde hem en keek eens naar mijn laatste sms'jes. Het laatste sms'je kon ik mij niet echt herinneren. Ik zag dat ook bij mijn verzonden berichten dat ik daar ook niet op geantwoord had. Of wacht eens? Ik dacht diep na, het was heel wazig, maar ik kon mij toch iets herinneren van een onbekend nummer van gisterenavond. Ik keek naar de twee laatste cijfers van het nummer. 13. Waar kende ik dat van? 13... Oh, het nummer van Stephanie eindigde op 13, dat ik daar niet eerder aan gedacht had! Ik besloot om toch maar iets te antwoorden. 'Sorry dat ik nu pas antwoord, ik was dit sms'je helemaal vergeten te beantwoorden. Het is nu al te laat om af te komen, ben te moe. Sorry x' stuurde ik terug. Ik kreeg geen antwoord terug, maar ze zou het heus wel zien.

Door de weinige uren slaap van vannacht en door het poetsen was ik bekaf. Ik ging voor de tv zitten en begon wat rond te zappen. Er was echt niets op. Omdat ik mij toch zo hard verveelde, besloot ik om nog even langs Stephanie te gaan, als verrassing.

Na een goede wandeling van een kleine twintig minuten, kwam ik aan het appartementsblok aan. Toen ik klopte op haar deur, kreeg ik geen antwoord. Hmm, raar... Ik voelde even aan de deurknop en voelde dat hij meegaf. Haar deur was open, dus was ze waarschijnlijk ook thuis. Ik besloot om gewoon binnen te gaan, ze zou het wel niet erg vinden. 'Stephanie? Ik ben toch nog even langsgekomen. Ik heb geklopt maar je deed niet open. Je deur was open dus ik ben zo binnen gekomen. Ik hoop dat je het niet erg-' ik stopte in het midden van mijn zin. Ik bleef met open mond in het midden van de kamer staan. Dit kun je niet menen...