Gevangen - 187

Ik vouwde de brief dicht en verstuurde hem meteen met een valk. Hij zou hoe dan ook niet meer op tijd kunnen reageren om me te verbieden mee te gaan. Ik was blij dat ik moeder weer zou zien, en misschien mijn echte ouders ook, maar tegelijk was ik bang. Het was gevaarlijk, er stonden heel wat levens op het spel, waaronder dat van Lizzie. Ik zou er kapot aan gaan als ik haar zou verliezen.
Ik liep naar Lizzies kamer. Straks zou ik haar spullen moeten inpakken om mee te nemen. Maar nu waren andere zaken belangrijker. Ik moest weten hoe ik bij Yue kon komen, en hoe ik Diana kon opzoeken zonder dat iemand dat merkte. Ik controleerde of er niemand in de buurt was die kon merken dat ik ergens mee bezig was en haastte me naar haar kast. Uit de dubbele bodem haalde ik het blad met informatie dat ze voor me had bijgehouden. Er stonden drie dingen op: wie de avatar was, waar ik Yue kon vinden en hoe ik haar cel in kon, en waar de geheime gang naar Diana was. Ze had er ook een klein plannetje bij getekend. Ik glimlachte even toen ik zag wat de sleutel tot Yue’s cel was: de waterlelie, een techniek van generaal Iroh waarvan ik eerst niet geloofd had dat hij nuttig kon zijn. Nu begreep ik pas waarom Lizzie perse wilde dat ik hem beheerste.
Ik dacht even na. Wat moest ik vandaag nog allemaal doen, en wanneer? Ik besefte dat Diana zo snel mogelijk gewaarschuwd moest worden, het risico dat de stam in opstand zou komen nu Lizzie er niet meer was, was groot. Zij en Thomatio waren de enigen die konden proberen dat tegen te gaan. Met het plannetje in de hand liep ik naar de kamer waar de geheime gang begon. Aandachtig bekeek ik hoe ik in de gang moest komen. Nu was ik het die Lizzie blind moest vertrouwen dat het juist uitgelegd was. Ik voelde me nooit op mijn gemak in kleine donkere ruimtes zoals de gang, maar ik schraapte al mijn moed bij elkaar en liet me door het gat in de bodem van de kast zakken. Lizzie en de stam waren belangrijker dan mijn angst.