Gevangen - 184

“Daar is ze, grijp die verraadster!”, hoorde ik iemand schreeuwen. Geschrokken keek ik op, de soldaten stormden op me af. Ze stuurden vuur mijn richting uit en ik moest opzij springen. Er brak een gevecht los, ze waren met veel, ik moest me verdedigen. Ik probeerde bewust hen niets aan te doen, al had ik geen idee waar ze me van verdachten, terugvechten zou alles enkel erger maken.
“Stop!”, hoorde ik iemand schreeuwen. De soldaten keken geschrokken om. Ik zuchtte opgelucht, het was Keylina. “Wat is hier aan de hand?”
“Prinses, goed dat u er bent.” De admiraal liep naar haar toe. “De vuurheer heeft me een brief geschreven, en u ook één. Hij liet hem via mij komen, uit angst dat iemand hem anders zou onderscheppen. Hij verdenkt mevrouw Lizzie van verraad en heeft bevel gegeven haar gevangen te nemen en naar de vuurnatie over te brengen.”
“Prinses, ik heb niets gedaan!”, riep ik meteen.
“Je vocht anders net wel met de soldaten”, spotte de admiraal.
“Ze vielen me aan, ik verdedigde me enkel.”
“Laat zien die brief.” Keylina stak haar hand uit. Ze fronste. “Nou goed, een rechtstreeks bevel van mijn vader, vuurheer Azlaï, kan ik uiteraard niet negeren. Ik ben er van overtuigd dat hij zijn redenen heeft.” Ze keek me strak aan, en ik besefte dat ze wilde dat ik me overgaf. Ik boog mijn hoofd, ik kon nu niet anders dan haar blind vertrouwen. “Neem haar gevangen en breng haar daarheen. Ik wil haar spreken, alleen.”
“Maar prinses, is dat niet gevaarlijk?”, vroeg de admiraal bezorgd.
“Ik wens geen tegenspraak”, zei Keylina streng. “Ik wil haar nu spreken. Daarna krijgt u verdere orders over wat er gaat gebeuren.” De soldaten bonden me vast en brachten me naar hetzelfde kamertje waar ik eerder op de dag met prins Sokka had gezeten.