22 # Goodbye Kiss

'Je wil blijven slapen? Hmm..' Hij tuit zijn lippen een beetje, houdt zijn hoofd schuin en kijkt me uitdagend aan. 'Wat krijg ik ervoor terug?'
Ik rol met mijn ogen. Wanneer ik nog uitdrukkelijk heb gezucht, laat ik mijn blik naar het raam afdwalen. Mijn gedachten trekken me mee, laten me verdwijnen in mijn eigen wereldje. Ik krijg het beeld maar niet uit mijn hoofd. Hoe Damon naast me zat en me vasthield, hoe hij me vertelde dat hij door mij in ware liefde was gaan geloven.
'Waar denk je aan?' Zijn stem klinkt zacht, gevoelig. Ik kijk op in die eindeloze blauwe ogen. Net stond hij nog aan de andere kant van de kamer, maar ondertussen kijk ik al niet meer op van zijn plotselinge verschijningen.
'Aan..' Ik klap mijn mond dicht. Ik weet niet of ik het al moet vertellen. Misschien is het beter zo.
'Aan..?' Hij kijkt me afwachtend aan. Langzaam laat ik mijn hand omhoog gaan, ik streel zijn wang en kijk hem diep in de ogen. Ik wil niet praten. Ik buig langzaam naar voren en druk mijn lippen op de zijne. Hij is totaal verrast door mijn actie. Zijn lippen zijn zacht en vol, ze passen perfect op de mijne. Misschien heeft hij gelijk. Misschien zijn wij inderdaad wel ronddwalende zielen, op zoek naar hun wederhelft. Hij kust me terug. Ik laat mijn tong over zijn lippen gaan en ga op onderzoek. We zoenen, niets heftigs, gewoon, tsja gewoon, een kus.
Met een glimlach maak ik mijn lippen los van de zijne. Hij kijkt nog steeds totaal verrast. Ongewillig groeit mijn glimlach.
'Waar was dat voor?' vraagt hij zacht. Ik hoor dat hij moeite heeft met praten. Ik haal mijn schouders op. Mijn glimlach verdwijnt niet.
'Dat was onze eerste echte kus', zeg ik met een grijns. Ik draai me om en loop richting de trap. 'Dus laat je me nog zien waar ik slaap?'

'Nee, die is hier niet... Nee, echt niet... Dan kijk je.'
Gespannen blijf ik op het bed van Damon wachten. Mijn ogen laat ik door de kamer afdwalen. Het is heel ruim, maar veel spullen zijn er niet te vinden. Toch heeft deze kamer dat ook niet nodig. Ik hoor hoe voetstappen de trap opkomen. Mijn ogen schieten zenuwachtig richting de deuropening.
'Ik wist het', zucht Stefan in de deuropening. Ik glimlach naar hem. Mijn onschuldige blik heeft op dit moment maar weinig werking.
'Huh, Mary. Wat doe jij hier nou?' Ik grinnik wanneer ik Damon zijn gespeelde gezicht zie. Stefan zucht echter alleen maar even.
'Je kan hier niet blijven.'
'Waarom niet?' Ik kijk hem angstig aan, maar Stefan gelooft me niet meer.
'Drop the act.' En dat doe ik. Ik tuit mijn lippen licht en sta van het bed op. Ik ga voor hem staan en kijk omhoog in zijn ogen.
'Waarom zou ik hier niet kunnen blijven?' vraag ik nogmaals.
'Omdat je weg moet.' Damon houdt zich stil.
'En dat bepaal jij?' Hij lacht zacht, kijkt even lachend naar beneden voor hij me doordringend aankijkt.
'Ja, dat bepaal ik. Je gaat weg hier en met hier bedoel ik Mystic Falls, en als je het niet jezelf kan doen, help ik wel even.'
Ik vernauw mijn ogen, steek mijn neusje de lucht in. In mijn ooghoeken zie ik de mondhoeken van Damon omhoog krullen bij het aanzicht.
'Ik denk dat jij je beter op Elena kan concentreren.' Stefan zijn gezicht verstrakt.
'Met Elena gaat het prima.'
'Dat denk jij.' Ik glimlach evil.
'Waar heb je het over?' Het enige antwoordt dat hij krijgt is een valse glimlach. Ik loop naar Damon toe en druk mijn lippen op de zijne. Ik kijk hem even met een speelse blik aan en loop daarna de kamer uit met de woorden 'Deze broek krijg je nog wel een keer terug'.

Onder bescherming van Tyler heb ik mijn rugzak en koffer ingepakt.
'Ga je nou echt weg vanwege Caroline?' vraagt hij. De teleurstelling dringt door zijn stem, de afkeur getekent in zijn ogen.
'Zij is niet de enige die mij weg wil hebben', antwoord ik bedachtzaam. Niet dat ik van plan was echt weg te gaan. Ik was van plan op zoek naar iemand te gaan, die mij vast en zeker kan en gaat helpen.
'Waar heb je het over?' Hij houdt me tegen als ik de deur wil uitlopen. Zijn sterke handen houden me vast, zijn ogen sluiten me op. Mijn hart slaat over.
'Stefan, hij heeft me bedreigd', antwoord ik schouderophalend. Stefan heeft gelijk. Ik kan die act wel laten zitten voortaan, ik ben er klaar mee.
'Hij heeft je.. bedreigd?' Ik knik.
'Stefan doet tegen iedereen aardig', mompelt hij in gedachte. Iets zegt me dat ik nu beter kan vertrekken. Dat hij met die zin bedoelde dat het dus echt aan mij ligt.
'Bedankt voor alles, Tyler. I won't forget about you', fluister ik in zijn oor. Ik druk een kus op zijn lippen en glimlach nogmaals voor ik de deur uitloop.

Met gevouwen handen en benen over elkaar wacht ik in de rood leren stoel als een echte dame tot de heer thuiskomt. Mijn ogen inspecteren ondertussen het schilderij dat boven de openhaard hangt. In het hoekje staan de duidelijke initialen van de persoon die ik zoek. Ik weet dat het uiterst gevaarlijk is wat ik nu onderneem, zeker door de persoon bij wie ik dit doe, maar iets zegt me dat alles goedkomt. De voetstappen die door het huis dreunen vertellen me dat zonet de heer is thuisgekomen. In de deuropening achter me hoor ik hoe de voetstappen stoppen. Een zacht gesnuif laat me weten dat er iemand is die glimlacht. Blijkbaar heb ik hem dus goed ingeschat.
'Ik heb al veel over je gehoord', antwoordt hij met een dik Engels accent, 'Aan wat heb ik de eer?'
'Ik heb je hulp nodig.' Ik draai mijn stoel om. Verstop mijn lichte verbazing achter een masker en kijk hem verleidelijk, maar powerful aan. 'Klaus.'