7 Clove

Vandaag waren de intervieuws, en ik zocht samen met Oaria een jurk uit. Ik had haar zover gekregen dat ik er zelf één uit mocht zoeken, want ik had al een enorme hekel aan jurken, en dit was de enige keer in het Capitool dat ik een jurk moest dragen. Maar het was wel verplicht. Er was een inmense ruimte met allemaal afgedankte jurken van de vorige tributen, waar je kleur, model en maat uit kon zoeken, en dan werd er een jurk op maat voor je gemaakt. Deze ruimte werd niet vaak gebruikt, maar als de tributen zelf iets wilden samenstellen kon dat. Het Capitool wilde alle tributen op hun gemak stellen. Nou, succes, als je in de wetenschap bent dat je met drieëntwintig anderen de arena in gaat en er maar één uitkomt, ben je niet echt op je gemak kan ik je vertellen. Het Capitool wilde de tributen zo mooi mogelijk maken, maar ze hadden een andere opvatting over mooi dan ik. Gelukkig hadden ze me niet paars geverfd of zo, want dat waren ze eerst wel van plan. En ze wilden mijn haren afknippen en verven, maar dat dacht ik niet. Ik had geluk dat Oaria me gered had van mijn voorbereidingsteam, want als minderjarige had je hier niet veel over jezelf te zeggen. Meestal staken de stylisten er een stokje voor, want hoe belachelijk ze er soms ook uit zagen, de tributen moesten natuurlijk blijven. Want de weinige keren dat ze de tributen hadden veranderd waren uitgelopen in een fiasco. Ze hadden een keer bij een meisje haar haren roze geverfd, maar dat was ook duidelijk zichtbaar in het donker. Het bloedbad had ze overleefd, maar de eerste nacht hadden ze haar gevonden door haar haar en vermoord. En een keer hadden ze een jongen groen geverfd. Maar niet zoals het gebruikelijke Capitool-groen, wat zacht van kleur was, maar helgroen. Dus hij viel enorm op in het bos, ondanks dat hij groen was. Ook hij was in de eerste nacht vermoord.
Oaria hield een groene jurk omhoog, maar vanwege mijn gedachten van net wees ik die af. Ik zou sowieso niet zo'n felle jurk dragen. Ik wilde een mooie jurk, een gevoel wat voor mij totaal onbekend was. Ik had er nog nooit mooi uit willen zien, had er nooit wat om gegeven. Maar ik moest mijzelf presenteren aan het Capitool en sponsors zien binnen te halen. Dat deed je niet in een oude broek, een gescheurd t-shirt en met vuile nagels. Oaria hield dit keer een zachtpaarse jurk omhoog, die ik paste. Maar ik had hem nog niet eens goed aan of hij trok hem alweer over mijn hoofd.
"Nee, nee, jij moet een lichte, zachte kleur hebben. Je hebt prachtig donker haar, en als je dan een donkere jurk draagt staat het te knallend, en te sjiek. Jij bent stoer, met een zacht randje. En in het intervieuw laten we een stoer gezicht zien met een zachte jurk; dit is Clove mensen," Oaria brabbelde nog een hele tijd door en ik luisterde al niet meer. Ik slenterde langs de jurken op zoek naar een jurk. Mijn oog viel op een oranje jurk. Hij was licht, niet zacht van kleur, maar ook niet fel. Hij was grotendeels van kant, strapless, en had een band met pailletten voor. Ik was er gelijk verliefd op. En dat was best wel creepy. Ik hield hem omhoog zodat Oaria hem kon zien. Hij reageerde enthousiast.
"Jaaaa, dat is inderdaad een juweeltje. Hij zal je ook prachtig staan. Dat gaan we mooi combineren. Maar eerst moet je hem passen. En met een knipoog stuurde hij me de paskamer in. De jurk was iets te wijd, maar dat was geen probleem voor Oaria. Hij zei me dat er voor vanavond een nieuwe jurk voor me klaar lag, die hij zou aanpassen op mijn maat en karakter. Nou, benieuwd hoe hij dat ging doen. Kreeg ik inplaats van een band met pailletjes om mijn middel een riem met messen ofzo? Ik lachte bij het idee, en Oaria vatte dat op als een teken van blijheid. Hij vroeg me of ik nog andere jurken wilde passen, of wilde kijken voor een andere kleur, of zelf nog ideeën had om de jurk aan te passen. Ik schudde mij hoofd; de jurk was goed.
s' Avonds kwam Oaria naar me toe; wat ik van de jurk vondt. De maat was aangepast, het bovenstukje was bewerkt en de band met pailletten was verdwenen. Aan het bovenstukje had Oaria een reep gekreukeld grof kant gezet. Het was prachtig. De band met pailletten was helaas niet vervangen door een band met messen, maar een aangetrokken band waardoor de jurk nog meer getailleerd was. De band was gestrikt en viel perfect. Ik trok hem aan en hij zat als gegoten. Ik draaide rond voor de spiegel en mijn voorbereidingsteam kwam binnen. Ik werd neutraal opgemaakt, maar van mijn haar werd een kunstwerk gemaakt. Het werdt in een soort knot gedraaid, maar er hing nog een hele sliert haar uit, dus een soort staart-knot. Het stond echt mooi, dit was de eerste keer in mijn leven dat ik me zo voelde. Ik werd door Oaria naar de wachtruimte begeleidt. Daar moest ik met de andere tributen wachten. Eerst was Glimmer aan de beurt. Ik moest het haar nageven; ze zag er mooi uit met haar blonde krullen en zachtroze jurk. Zij kreeg vast ook een hoop sponsors. Haar intervieuw ging soepel, en daarna was Marvel. Hij had een blauw pak aan en maakte het hele intervieuw grapjes, en werd neergezet als een slimme jongen. Toen was ik aan de beurt. Ik had met mijn mentor afgesproken dat ik arrogant, en misschien ook wel sadistisch zou overkomen. Geen probleem. Wat wat moeilijker werd was lief overkomen. Mijn jurk was lief. Maar ook mijn intervieuw ging goed. Daarna was Cato. Hij kwam over als een koele moordmachine. Hij maakte een goeie kans. Daarna keek ik niet meer zo geïnterresseerd, tot district twaalf kwam. Eerst was Katniss. Ik kon haar naam niet eens meer normaal denken, ik spuugde hem uit in gedachten. Ze was zenuwachtig en had geen duidelijke persoonlijkheid. Dat was haar valkuil. Maar toen begon ze rondjes te draaien in haar rode jurk. Haar arm zat onder de rode steentjes, en haar haar was opgestoken in een knot. En dit benadrukte haar bijnaam nog eens, die ze had gekregen na de parade; het meisje dat in vuur en vlam stond. Want bij haar enkels ontvlamde de jurk in hetzelfde ongevaarlijk vuur als van de parade. Het publiek werd wild. Toen was Peeta. Hij grapte ook, tot het moment kwam waarop Ceasar vroeg of er een meisje in zijn leven was. Nee, was het antwoord.
"Daar geloof ik geen woord van; kijk naar dat gezicht, een knappe jongen als jij!" lachte Ceasar.
"Nou... er is één meisje," zei hij twijfelend.
"Weet je wat, Peeta? Dan ga jij de arena in, win je deze spelen, en als je dan thuiskomt, moet ze wel met je uitgaan!"
Het publiek werd steeds enthousiaster.
"Dankjewel, maar ik denk niet dat winnen met gaat helpen," zei Peeta.
"En waarom dan wel niet?" vroeg Ceasar.
"Omdat zij samen met mij hier naar toe gekomen is." Het publiek kreunde meedelijdend mee, en zijn tijd was voorbij. Hij bedoelde Katniss. HIJ BEDOELDE KATNISS. Hopelijk werden ze uit elkaar gerukt, werd zij vermoord door ingrepen van het Capitool, zodat ze konden genieten van hoe Peeta gek werd. Hij hoefde ook niet meer te rekenen op een plek in ons team. Ik besefte pas dat ik met open mond naar het scherm had staan staren toen Cato me meenam naar ons appartement. Morgen zouden de spelen beginnen, en ik zou haar als eerste vermoorden. Ik kon niet wachten. Kom maar op, Katniss Everdeen. Je bent dood.