Direction 20.

Ik bestudeerde de persoon de voorbij liep. Die jongen leek wel veel op…Op… Op Zayn!
‘Is dat nou Zayn?’ vroeg ik verbaasd. ‘Nee toch… of wel?’ vroeg ik voor vooroverbuigt. Ik keek even naar Liam en zag dat hij een beetje glazig voor zich uit keek. Het leek wel alsof hij in shock raakte. Waarom zou hij in shock moeten raken? O wacht… Laat maar we zaten in een spel waarbij je ieder moment vermoord kon worden en een paar meter verderop liep iemand die ons niet gezien leek te hebben, maar je weet het maar nooit.
‘Liam?’ vroeg ik angstig. Geen reactie. ‘Liam?’ vroeg ik nog een keer weer geen reactie. ‘Liam?!’ schreeuwde ik nu angstig uit. ‘oho’ waarom ik dat laatste zei? Nou om twee redenen. Een Liam reageerde niet en twee misschien had het rond lopende persoontje me wel horen schreeuwen. Het leek er niet op want hij leek zich klaar te maken om te springen. Hij liep geconcentreerd naar de heg toe en toen… Toen gebeurde er een hoop dingen tegelijk. Liam zakte door zijn benen en begon te huilen, de persoon sprong na de heg toe en een ijselijke gil vulde het doolhof. Ik slikte even en ging naast Liam zitten en wreef kalmerend over zijn rug. Al had ik nog altijd geen idee waarom hij was aan het huilen, ik vond het toch zielig. Wacht eens even… Die gil… Die stem… Ik kende die ergens van. Ja nu weet ik het weer het was
‘Louis?!’ hoorde ik een stem achter het hegje.
‘Zayn?’ kreunde iemand.
‘Zou je heel misschien van mij af willen gaan?’ vroeg als ik het goed had Louis. Even was het stil. Liam zijn gesnik na dan.
‘Waar is Harry?’ vroeg Louis verbaasd. Toen werd het weer stil. Dit leek net op zo’n horror film waar dan net iemand vroeg waar de ander was die net vermoord was en dan zelf vermoord werd. Een rilling liep over mijn rug. Opeens hoorde ik wat geritsel in de heggen en keek er verbaasd naar. Het zou wel mijn verbeelding geweest zijn. Weer geritsel. Stomme verbeelding kappen! Weer geritsel. Wat zei ik nou?! Opeens sprong er iets uit de heggen en ik begon te schreeuwen.
‘Niall?! Liam?!’ riepen Zayn en Louis tegelijk er tijd. Ik knikte even als antwoord. Ik staarde nog altijd in shock naar het hegje en kroop een beetje naar Liam toe.
‘Niall het gaat weer hoor… Niall je kan me weer los laten… Niall…NIALL! Zou je me alsjeblieft los willen laten, dankjewel’ zei Liam streng. Ik had het eerst niet door dat ik Liam nog altijd vast had en dat Liam het tegen mij had, maar tegen wie anders zou hij het dan moeten hebben? Er was namelijk hier maar een persoon die Niall heette, ik. Tenminste denk ik.
‘Heeft een van jullie Harry gezien?’ vroeg Louis een beetje bezorgd. Ik schudde mijn hoofd.
‘Nee Harry heb ik niet gezien’ antwoordde Liam.
‘We moeten hem gaan zoeken’ melde Louis. Zayn hielp Liam omhoog en zo begonnen we te lopen. We waren nu bijna compleet, nog alleen Harry en dan moesten we nog alleen vier spoons vermoorden en dan waren we klaar. Nog even en we waren hier eindelijk uit, nog even.