Love #Two

Toen mijn ouders klaar waren met eten ruimde ik, uiteraard, alles op. Ik was bezig met de keuken schoonmaken toen mijn vader binnen kwam gelopen. Hij greep me bij mijn kraag en tilde me zo op.
"Je moeder en ik gaan vandaag naar een belangrijk etentje, ik verwacht dat als we thuiskomen dat alles brandschoon is" siste hij. Angstig knikte ik.
"Oh, en waag het om wat uit te halen" gromde hij waarna hij me op de grond gooide en ik pijnlijk hard op mijn rug terecht kwam. Ik maakte een piepend geluidje en mijn vader verdween. Dit was een van de zeldzame dagen dat mijn vader én moeder weg waren. Toen ik de voordeur dicht hoorde slaan, de auto hoorde starten en dan het geluid van het grindpad was ik alleen. Ik besloot het nu te doen, dit was misschien wel de laatste keer van het jaar dat ze beide weg waren en ik een kans had te ontsnappen. Ik sprintte naar boven, pakte daar een grote weekend tas uit en propte al mijn spullen erin. De tas was maar voor de helft gevuld; mijn kleren zaten erin en mijn andere paar versleten schoenen. Meer had ik niet. Ik rende naar mijn vader en moeder's kamer gooide de deur open en doorzocht alle kasten, opzoek naar geld. Ik kwam behoorlijk wat tegen (echt, serieus het was één miljoen, niet dat ik er trots op was) en verbaasde me over de hoeveelheid die ze aan losgeld in hun kamer hadden liggen. Alleen in hun kámer al. Ik rende weer naar beneden en propte de rest van mijn weekendtas en een kleine rugtas vol met eten, daar zou ik voorlopig genoeg aan hebben. Ik sloop, ondanks dat ik alleen was, naar de voordeur en probeerde hem open te maken. Shit. Hij was op slot. Ik rende nu naar de achterdeur en trok daar aan, maar ook die was op slot. Ik checkte alle deuren die naar buiten leidden, maar gaf het toen op géén van de deuren waren open en mijn vader had maar twee sleutelbossen. Één voor mijn moeder en een voor hemzelf. Ik rende naar de de bovenverdieping toe, naar mijn kamer waar ik het raam open gooide. Ik gooide de tassen eruit en slikte toen ik naar beneden keek. Het was best hoog. Ik ging op de rand zitten, zette me voorzichtig af en belandde op de grond. Gelukkig zonder kleerscheuren, of wel ik had al veel kleerscheuren dus kon ik het niet bijhouden, pakte ik mijn twee tassen op en zette het op een lopen. Ik rende langs het bospad het bos uit, ja we woonde in het bos, en kwam uit bij een kruising. Aan de ene kant stond iets wat ik niet kon lezen, mijn ogen waren slecht, maar de andere kant kon ik wel lezen. 'London' las ik. Ik rende die kant op, niks verwachtend van wat er daar was. Toen ik stopte met rennen was ik ergens in een park en liet ik me uitgeput op een bank vallen. Mijn conditie was dan wel goed omdat ik de hele tijd het huis moest doorrennen, ik kon natuurlijk wel uitgeput raken naar een halfuur, tenminste ik dacht dat het een halfuur was, lang te rennen. Ik graaide uit mijn tas een flesje water, draaide het open en nam er een paar slokken uit, waarna ik weer opstond. Ik slenterde door het park heen, door een afgelegen straat en kwam toen bij een druk punt uit. Ik keek rond me en ging een willekeurige kant op. Ik ging de bocht om bij een gebouw en knalde tegen iemand op. Mijn landing werd gebroken door mijn tassen maar ik maakte wel een pijnlijk geluid toen de persoon waar ik tegen op botste, bovenop me landde.
"Sorry" hoorde ik een jongensstem met een accent. Mijn rug deed al zeer, en nu kwam ik amper overeind. Mijn vader had me drie dagen geleden, ja geloof het of niet, keihard met een touw tegen mijn rug aan geslagen zo als je altijd ziet in films. Niet dat ik ooit naar de TV keek, maar ik kwam toevallig langs te TV. Ach ja, je begrijpt het vast wel. Toen ik eindelijk rechtop stond maakte ik een pijnlijk geluid en keek de jongen voor mij aan. Hij had een pet en een zonnebril op. Over zijn pet had hij zijn capuchon getrokken waardoor hij bijna onherkenbaar leek.
"Gaat het?" vroeg de jongen toen ik een pijnlijk gezicht trok. Ik knikte en wou doorlopen maar zakte haast door mijn benen heen. Ze deden pijn van het lange rennen. Toen hij mijn armen vastgreep ontsnapte er een piep uit mijn mond. Ik had een dunne vest aan, genoeg om mijn wonden te verbergen.
"Kom anders mee naar mijn huis?" hoorde ik de jongen vragen en ik schudde mijn hoofd. Hij had opgemerkt dat ik niet een alledaagse voorbijganger was.
"Kom nou maar mee" zei hij geïrriteerd en greep mijn pols en trok me mee. Ik protesteerde, maar was te zwak. De jongen was veel sterker dan mij. Waar wou hij me mee heen nemen? Het belangrijkste; wat wou hij met mij doen? De jongen stopte voor een enorm huis, nog groter dan de mijne. Hij gooide de deur open duwde me naar binnen en gooide de deur snel weer dicht. Wat wou de jongen ooit met mij? Ik bedoel, hij kende me niet eens, ik leek net een zwerver - wat ik overigens nu ook was - en was nu dus dakloos.
"IK BEN TERUG!" hoorde ik de jongen schreeuwen en ik krom in elkaar. De jongen had zijn vest uitgetrokken, pet afgedaan en de zonnebril ergens neergegooid. Ik keek hem schichtig aan, ik was ondertussen al naar de deur gelopen. Ik hoorde iemand van de trap af stormen en ik drukte me angstig tegen de muur aan. Een jongen met bruin, wild haar en een streepjesshirt aan sprong op de jongen aan. De jongen die mij meegesleurd had had blond haar, de onderkant was een beetje bruin.
"Nialler!" riep de jongen met het streepjesshirt en stortte zichzelf op de jongen de me meegenomen had.
"Auw! Loueeehh dat deed pijn" zei de jongen. Ik stond op het punt de deur open te trekken toen de jongen met de bruine haren opkeek.
"Wie is dat?" vroeg hij in het algemeen en keek mij aan. "Euhm, dat is... Hoe heet je eigenlijk?" zei de blonde en keek me beschaamd aan.
"Justin" fluisterde ik schor. "Dat is Justin" zei de blonde vrolijk. "Hi, ik ben Louis" zei de jongen met de bruine haren, Louis dus. Ik knikte en maakte aanstalten om weg te gaan, maar de blonde - ik wist zijn naam nog steeds niet - hield me tegen.
"Jij blijft mooi hier, je hebt je bezeert" zei de blonde. "Wat heb je hem aangedaan Niall?" lachde Louis."Ik ben tegen hem aangebotst" Louis begon te lachen. "En toen had hij pijn" zei Niall - ik gokte erop want Louis noemde hem net zo - en keek hem zielig aan. "Leg je tassen maar neer" zei Niall en Louis rende weer naar boven. Ik deed wat hij zij, bang om klappen te krijgen.
"Hang je vest daar maar op" zei Niall en wees naar de kapstok. Ik schudde voorzichtig mijn hoofd, ik wou niet dat hij mijn plekken zag. Niall haalde zijn schouders op en liep toen de trap op. Ik hoorde uit een kamer allemaal geluiden komen en Niall greep mijn pols vast, waarna hij me ernaar toe trok. Toen ik de kamer binnenkwam keek ik verbouwereerd rond. Het was een mega kamer met een TV waar andere jongens een spelletje op aan het spelen waren. Ik keek hun allemaal met grote ogen aan. Het waren er te veel, ondanks dat het er maar vijf waren. Ik begon te hyperventileren en keek angstig om me heen. Ik kon er niet tegen als ik met allemaal vreemde mensen - ondanks dat Niall en Louis er ook waren - en begon dan altijd te paniekeren. Ik rukte me los uit de greep van Niall, rende naar de deur en opende die waarna ik naar beneden schoot. Ik probeerde de voordeur open te doen maar hij was op slot. Ik keek schichtig om me heen, ik stikte zowat en om het nog erger te maken begon ik te hoesten. Ik zakte door mijn knieën een en belandde op de grond. Mijn hoofd belandde keihard op de grond en ik begon nog erger te hoesten. Ik hoorde iemand iets schreeuwen, toen was er gestommel en hoorde ik een paar mensen. Ik haalde paniekerig adem en stikte zowat. Ik werd ruw omgedraaid waardoor ik nu op mijn rug lag. Zwarte vlekken begonnen voor mijn ogen te dansen en ik voelde iets warms en plakkerigs langs mijn slaap naar beneden te lopen.
"Justin? Justin!" werd er naar me geroepen. De vlekken werden steeds groter, en ik probeerde rustig te ademhalen maar het lukte niet omdat ik weer begon te hoesten. Ik voelde iets omhoog komen en er kwam iets uit mijn mond stromen. Ik hoorde meerdere stemmen om me heen, die allemaal paniekerig waren. Het was nog niet opgehouden en de zwarte vlekken werden steeds meer toen ik sirenes hoorde. Er kwamen mensen binnen en ik bewoog schokkerig, terwijl ik probeerde normaal adem te halen. Alles werd wazig om me heen, toen scherp en toen werd alles in een klap zwart.


Piteous Justin... I feel teribble for him.... What do you think? x