Love #Prologue

Zoals altijd sloop ik zachtjes het huis uit, liep de tuin in en ging op de grond liggen. Dit was altijd wanneer ik naar buiten kwam, 's nachts. Als het donker was, iedereen sliep en de sterren te zien waren. Ik kwam nooit buiten, mijn ouders verboden dat. Altijd heb ik in huis geleefd en moest ik alles doen. Ik had school thuis, wist wat alles was maar het enige wat ik niet mocht doen is mezelf buiten vertonen. Mijn ouders zeiden dat het gevaarlijk was buiten, dat je vermoord kon worden of ontvoerd. Waarna je opgesloten werd en mishandeld totdat je je niet meer kon bewegen. Na enige verloop van tijd was ik het zat, probeerde ik te ontsnappen. Mijn vader had me gevonden en meteen weer mee gesleept, terug naar huis, waar hij me sloeg. Sindsdien was ik nooit meer buiten gekomen, behalve 's nachts. Dan keek ik altijd naar de sterren, het mooiste wat in mijn leven overkomen was. Elke keer als de sterren er niet waren voelde ik me somber, sloop ik weer naar binnen en ging op mijn bed liggen. Daar viel ik dan in slaap met het sombere gevoel, werd ik ermee wakker en kwam zo de dag door. De sterren maakte me gelukkig, waren de enigste mooie dingen in mijn leven. Mijn ouders gaven geen aandacht aan me, en ik ook niet aan hen. Ik deed wat er van me gevraagd werd, ging naar mijn kamer en speelde daar maar wat gitaar of sliep. Ik wou weg uit dit huis, een nieuw leven leiden. Niet het leven dat je opgesloten binnen zit, niet naar buiten komt en alleen alles voor je ouders moest doen of je werd geslagen. Wanneer je gewoon eten kreeg en niet eten kreeg als je bijna op het punt stond te sterven. Ik wou vrij zijn, mijn eigen dingen doen. Ik wou vooral weg uit dit huis, weg van mijn ouders en mijn leven. Een nieuw leven, ergens anders.

Ja, dat wou ik.



First chapters are always bad, right? x