Deel Twee: Een

Morgen was mijn verjaardag. Achttien zou ik worden, iets wat iedereen een prachtige leeftijd vond. Ik vond het –hoe cliche het ook mocht klinken- niet zo bijzonder allemaal. Het was alleen maar de dag waarop ik officieel ouder zou worden, maar in werkelijkheid zou ik me niet anders voelen. Dat was altijd zo.
Mijn ouders hadden uiteraard een groots feest gepland, maar na een heleboel smeken kreeg ik het voor elkaar dat de uitnodigingen niet de deur uit zouden gaan. De enigen die zouden komen waren mijn ouders, Louise, mijn vriendinnen en de jongens van One Direction. Andere familie had ik niet.
Het was inmiddels al een paar maanden geleden dat ik ze had gezien, maar dankzij Skype, MSN, de telefoon en Twitter heb ik toch elke dag met ze in contact kunnen zijn. We waren goede vrienden geworden, beter dan ik me ooit voor had kunnen stellen. Harry was uiteraard nog steeds mijn beste vriend, hoewel Niall aardig op weg was om daar een gedeelde eerste plek van te maken. Ik moest eerlijk toegeven: Niall leek altijd een beetje de meeloper die in fanfictions nooit zoveel tekst en acties had, behalve als het om eten ging. Maar in werkelijkheid was hij heel anders. Hij was druk, zorgzaam, lief en hongerig. Iedereen dacht dat we bij elkaar pasten, maar hij was niet mijn type. Niet dat het hem wat uitmaakte. Hij was getrouwd met eten.
“Tess! Ik kan niet geloven dat je morgen gewoon officieel meerderjarig bent!” gilde Evanna in mijn oor. Ik grijnsde en wreef even over mijn hoofd.
“Ik ook niet,” grinnikte ik.
“Wie komt er allemaal?” vroeg Suzanne op haar normale, rustige toon.
“WAT ZEI JE? IK KAN JE NIET HOREN. EVANNA HEEFT ME DOOF GEMAAKT!” schreeuwde ik. Een paar mensen in de aula keken verstoord op, maar dat kon me niet zoveel schelen.
“IK VROEG WIE ER ALLEMAAL KOMT,” schreeuwde Suzanne ook.
“OH, NIET ZOVEEL. ALLEEN JULLIE EN DIE BRITSE JONGENS.”
“Het waren er vijf, toch?” vroeg Evanna wenkbrauwwiebelend. Ik grinnikte.
“Klopt. Je ontmoet ze morgen wel.” Ik knipoogde.
“Ik kijk er nu al naar uit!” zei ze opgetogen.
“Ik heb zin in vanavond,” deelde Suzanne mee. Dat was waar ook. Vanavond zouden Suzanne en Evanna mij ontvoeren voor een ladiesnight, en morgen zou ik pas teruggaan.
“Ik ook,” glimlachte ik. De bel ging, en ik kreunde. “Ik wil niet naar wiskunde!”
“You’ll survive, little one!” lachte Evanna. Ik keek haar boos aan; ik haatte het als ik klein werd genoemd – of het nou waar was of niet.
“Yeah, right. Laten we nu maar gaan, voordat meneer Van der Velde ons vermoord en jij die belofte niet waar kunt maken,” mompelde ik. Ze schoten allebei in de lach en haakten hun armen door de mijne, waarna we op zoek gingen naar ons lokaal.

“Duuuuuude!” Gillend kwam Evanna op me afgestormd. “Meid, wat heb ik jou lang niet gezien! Echt, ik heb zoveel meegemaakt sinds die drie minuten dat we elkaar niet hebben gezien!” Verbaasd keek ik haar aan en leunde tegen de deur van de wc, omdat ze me zo ongeveer omver had gegooid. Al snel had ik door wat ze aan het doen was en deed vrolijk mee.
“Ah, ik heb je zo gemist!” Ik zuchtte dramatisch en gooide mijn armen om haar heen. “Ongelofelijk! Waarom heb je me niet gebeld? Ik snap het echt niet hoor!”
“Het spijt me!” Ze trok een pruillip. “Ik had het gewoon zo druk en alles!”
“Ik vergeef het je wel hoor, meis!” Ik klopte haar geruststellend op haar schouder. “Nu, moesten wij niet een ladiesnight houden?”
“Oh ja!” herinnerde ze zich. Ze trok me mee naar haar slaapkamer, waar Suzanne geduldig alvast een dvd in Evanna’s laptop had geschoven.
“Hehe, zijn jullie daar eindelijk?” zuchtte ze. Ik plofte op het bed van Evanna en trok die naast me.
“Welke film gaan we kijken?” vroeg ik.
“You’ll see,” zei Suzanne. Ik grijnsde toen de titel in beeld verscheen.
“Love Actually?”
Evanna begon hevig te knikken.
“Dat is toch jouw lievelingsfilm? We kijken hem eigenlijk nooit, dus nu dachten we ‘Laten we dat deze keer dan maar wel doen’!”
Haar lippen krulden zich in een plagende glimlach. “En het is niet alleen jouw favoriete film.” Ze deed voor de tweede keer vandaag haar beroemde wenkbrauwwiebel.
Ik rolde geamuseerd met mijn ogen. “Ja ja, ik weet het. Maar het is niet mijn lievelingsfilm omdat het ook de lievelingsfilm van Harry Styles is!” En dat meende ik echt. Ik was al verliefd op deze film voor ik One Direction leerde kennen.
Het voelde overigens vreemd om “Harry Styles” te zeggen, in plaats van de gewone “Harry” of “Hazza” die ik inmiddels gewend was. Ik was benieuw hoe mijn vriendinnen zouden kijken als heel One Direction opeens voor hun neus stond.
Om de een of andere reden had ik geen goed gevoel over morgen. Hoe het kwam, wist ik niet. Ik besloot het maar gewoon af te doen als zenuwen. Het ergste dat er kon gebeuren, was dat Evanna en Suzanne zo zouden flippen dat ze de jongens angst aanjaagden.