003%

Rustig zette ze haar bruine leren akte tas op het versleten bureautje en keek de nog lege klas even rond. Ze had veel te veel leerlingen, tweeënveertig in totaal en hoewel ze op zich erg geduldig en rustig was, waren tweeënveertig kinderstemmen soms iets te veel van het goede.
Uit haar tas nam ze een doosje met krijtjes en nam er een witte uit. De meeste docenten bevonden zich nu in de lerarenkamer, klagend over de lange dag die ze voor de boeg hadden. Jackie niet, Jackie was liever in haar eentje, bereidde liever haar les voor in alle rust. Ze had gemerkt dat dit ook beter was voor de kinderen, zo kon ze haar les op het gemak beginnen en waren ze minder gestrest.
Met sierlijke letters begon ze op het bord te schrijven, nadenkend over haar leven, nadenkend aan hoe ze het zover had kunnen laten komen. Zich afvragend hoe haar ouders het zouden maken.
Haar gedachten werden onderbroken door het schelle geluid van de koebel die gebruikt werd om leerlingen naar hun klassen te lokken. Jackie legde het krijt terug neer, klopte haar handen af aan haar broek en ging op het hoekje van haar bureau zitten, wachtend tot de eerste kinderen het lokaal binnen zouden komen. Niet veel later kwam haar eerste leerling het klaslokaal binnen. De jongste van de klas, William, hij was niet van deze kanten, had geen latino bloed door zich stromen. Een goede jongen was het wel, een goede student ook. Toch werd hij uitgesloten door zijn medestudenten, gewoonweg omdat hij anders was.
“Goede morgen, Miss Middelton.” De jongen keek haar nauwelijks aan. Zijn blik was op de vuile vloer gericht. De vlaag van herkenning overviel haar. Ze zag zichzelf weer staan, het buitenbeentje van de klas. Ze herinnerde zich de kwetsende woorden, de vele klappen die haar tengere lichaam had opgevangen. Ze herinnerde zich het verraad van haar beste vriendin, die betaald werd door haar adoptievader. Ze schudde haar hoofd ongeloofwaardig, wie betaalde nu iemand om bevriend te zijn met zijn dochter?
Jackie werd uit haar gedachten gehaald door verschillende andere kinderen die de klas binnenliepen. Ze keek op, wetend dat ze Rosa als eerste zou zien. Het was een schoonheid, een lust voor het oog, als was ze nog maar tien jaar oud. Haar schoonheid was een feit, helaas was ze zich daar zelf ook van bewust. Ze liep de klas binnen, gooide haar zwarte glanzende haren over haar schouders en lachte haar witte tanden bloot naar haar vriendinnen. Jackie volgde elke beweging die ze maakte. Zag hoe ze richting William liep, per ongeluk haar fruitsap over hem gooide. De nalopers lachten, William kromp slechts in een, deed moeite om zijn tranen in te houden. Jackie kneep haar ogen dicht. “Stilte,” siste ze woedend. De klas ging verder met lachen, negeerde haar opmerking totaal, waarna Jackie woedend naar voren stampte. “Genoeg!” riep ze. Ze greep het magere armpje van Rosa en trok haar richting het bureau. Het meisje wilde protesteren, schreeuwde luid, probeerde zich uit alle macht los te rukken, maar Jackie gaf niet toe.“Ik had gezegd zwijgen. Hou je mond Rosa, je straf zal enkel toenemen.”
Het meisje hield mokkend haar mond, perste haar volle lippen pruilend op elkaar, maar het deerde Jackie niet meer. Ze gingen leren wat het was, hoe het voelde. Dat was de enige manier om dit probleem op te lossen.
“Iedereen zitten, Nu!” riep ze luid. De leerlingen hadden hun juffrouw nog nooit zo gezien en gingen braaf zitten. “Iedereen neem een blad. Rosa, jij gaat op deze stoel staan. Niet protesteren.” Iedereen deed gedwee wat ze vroeg. Ook Rosa, die er niets meer van snapte.
“Neem je pen, schrijf 5 negatieve dingen over Rosa op,” bromde ze.
De leerlingen snapte het niet, toch deden ze wat ze vroeg. “Allejandro, klaar?” De jongen knikte, waarna Jackie hem naar voren wenkte. “Wat heb je op geschreven, Allejandro?” De jongen keek zijn leerkracht met grote ogen aan. “Toe maar, je zal geen echte vriendin verraden.” De jongen slikte, ademde diep in en begon. “Rosa is egoïstisch, Rosa is verwaand, Rosa is gemeen, Rosa liegt altijd, Rosa heeft seks gehad met Petro.” Bij het laatste wat de jongen uitsprak, ging er een geroezemoes door de klas. “Stilte! Goed Allejandro. Hier heb je plakband, plak je briefje vast aan Rosa.”
De jongen knikte, plakte zijn briefje vast en snelde zich naar zijn plaats.
Zo liet Jackie de volgende veertig kinderen naar voren komen. Toen iedereen geweest was, keek ze pas naar het meisje. “Zeg me nu wat je voelde, Rosa.” Het meisje trilde helemaal, ze deed moeite om haar tranen in te houden. “Dat is niet leuk, of wel soms?” Het meisje schudde haar hoofd. Waarna Jackie haar hoofd naar de klas draaide. “De volgende die ook nog maar een poging doet, om William, of wie dan ook te pesten. Zal hier, op deze stoel staan, met zijn negatieve eigenschappen op zich geplakt, en dat een hele dag lang. Hebben jullie mij begrepen?” De kinderen knikte allemaal. “Hebben jullie mij begrepen?” Ze zette haar handen op haar smalle heupen en keek de kinderen stuk voor stuk aan. “Ja juffrouw,” mompelden ze toen allemaal tegelijk. “Goed, Rosa ga naar je plaats. De rest neemt zijn boek van wiskunde al op pagina dertig.” Het meisje liep met een gebogen hoofd naar haar plaats en Jackie glimlachte tevreden. Die zou de komende tijd niks meer uithalen.