O2. Please, take care of her!

Mijn hart klopt snel in mijn keel. De tranen springen in mijn ogen en ik tril. Mijn benen staan onstabiel op de krakende ziekenhuis vloer. Ze mag niet opgeven. Nu niet, nooit niet! Ze is nog zo jong. Langzaam kom ik dichterbij het kinderbed. Daar ligt ze dan. Mijn bloedeigen, kleine, onschuldige zusje. Mijn ogen kunnen de tranen niet langer houden. De zoute druppels rollen over mijn wangen. Ik voel me machteloos. Na veel moeite krijg ik mijn hand eindelijk tot bij de hare. Ik neem haar vingers in de mijne en ik kijk toe. Gewoon kijken. Meer kan ook niet. Al die buisjes die aan haar vast hangen, vind ik het ergst. “Waarom, Ela?” Fluister ik stotterend. Ela, dat is de afkorting van haar naam. Mijn tanden knapperen luider dan ze in de winter zouden doen. De deur gaat open. Het maakt een scherp geluid maar ik kijk niet om. Mijn ogen blijven wazig op haar gericht. Mijn zusje. Ik voel een ijskoude hand op mijn schouders. “Het bezoekuur is voorbij meid. Ela-Rose heeft rust nodig.” Zegt de dokter rustig. Ik begrijp het wel, maar ik wil niet weg. Mijn lippen moeten al helemaal blauwpaars gekleurd zijn. Twijfelend duw ik een klein kusje op haar voorhoofd en aai over haar haartjes. Ik draai me om, groet de dokter en verlaat de kamer.