O1. How it ever was

Je zoende me. Teder en liefdevol. Lachend fluisterde je me lieve woordjes toe. Ik geloofde ze. Mijn ogen keken strak in de jouwe. Je koude vingers streken over mijn rode, gloeiende wangen. Het was bijna winter. De bomen ritselden, ze hadden elk nog maar een stuk of 10 bladeren aan hun takken hangen. De koude wind deed me goed. Ik werd er kalm van. We leken duizenden gedachten uit te wisselen, zonder ook maar één woord gezegd te hebben. Je haalde je hand door mijn haren en hield je hand stil bij mijn nek. Mijn hart bonsde in mijn keel. “Ik hou van je, Elise.” Was wat je zei. Ik lachte naar je. Onze lichamen huiverden. Het werd kouder en stilaan donker. Enige tijd was het stil. “We kunnen beter stilaan vertrekken.” Sprak ik voorzichtig. Lachend knikte je. “Klopt.” Ik gaf je een klein kusje. Je knuffelde me zacht en ik voelde me veilig. We maakten ons los van elkaar. Ik fietste naar huis. Mama had lekker gekookt voor het gezin die dag. Ik hielp mijn 11 jaar jongere zusje. Ze kon nog niet goed zelfstandig eten. Ze was ook pas 3. We keken gezellig een film samen. Mama, papa, mijn 2 jaar oudere zus Eline, ikzelf en mijn 9-jarig broertje Emile. De kleinste lag al in bed. Haar naam hebben Eline en ik mogen bedenken: Ela-Rose.