001 - Proloog

"NEE! NEE! ZIJ IS HET! DAT IS HET MEISJE!" ik schreeuwde en spartelde met mijn armen maar tevergeefs.
"Alsjeblieft! laat me naar haar toe gaan!" maar ze werd meegenomen en ik zou haar waarschijnlijk nooit meer zien.
JJ sloeg zijn arm om me heen.
"Kom op man, er zijn duizenden meiden die jou willen hebben, daar zitten vast wel leuke bij"
"Je begrijpt het niet," ik schudde mijn hoofd en voelde hoe de tranen in mijn ogen stonden.
"Zij was het, het meisje, ik weet het zeker" mijn stem brak en een traan stroomde over mijn wang.
"Je komt wel over haar heen" zei Josh.
"JULLIE BEGRIJPEN HET NIET, ZEI WAS HET MEISJE, EN NU ZIE IK HAAR WAARSCHIJNLIJK NOOIT MEER!" Ik sloeg mijn armen in de lucht als teken van onmacht.
Mijn verdriet maakte plaats voor woede, vuurig stond ik op en zei:
"Nee zo kan het niet, zo mag het niet eindigen."
Ik liep weg, weg van de jongens, weg van de gillende meiden.
Ik moest haar vinden.
Ik baande me een weg door de bewaking die me met alle macht probeerde tegen te houden.
Nee.
Ik moest haar zoeken, dat meisje.
Het meisje.