Hoofdstuk 41

Die avond, sloop ik om twaalf uur naar beneden. Een van de meisjes in de slaapzaal, kreunde even en draaide zich om. Stokstijf bleef ik staan, bang haar wakker te maken. Ze verroerde zich niet meer en ik openende zacht de deur. Natuurlijk kraakte die deur precies vandaag. Snel glipte ik er door heen en trok hem dicht. De deur kraakte nog een keer, maar ik besteedde er geen aandacht aan. We liepen de leerlingenkamer uit en ik volgde Harry op de voet. We kwamen gelukkig geen leraren tegen en we waren al snel bij de plek waar we moesten zijn. Verbaast staarde ik naar de hoge spiegel die er stond. Voor de rest was de kamer leeg. Twijfelend stond ik er naast, bang voor wat ik zou zien. Harry wenkte me, maar ik reageerde niet. Uiteindelijk greep hij mijn hand en trok me zachtjes richting de spiegel. Gelijk toen ik voorstond, sloeg ik mijn handen voor mijn ogen. Harry trok zachtjes mijn handen weg. ‘Nee Harry ik wil het niet zien.’ ‘Jawel, dat wil je wel.’ Ik haalde diep adem en keek in de spiegel. In het begin zag ik alleen mijzelf. Verbaast liep ik naar de spiegel toe. Ik legde mijn hand er op en staarde erin. ‘Wat zie je?’ ‘Mijn ouders en mijn vader. Albus.’ Langzaam scheurde ik mijn blik los. Voor ik mijn blik afwendde, schoot mijn blik terug. Er stonden nog meer mensen. Ik herkende de personen niet. Ze leken wel een beetje op mij. Ik gokte er dus op dat het familie was. Ik scheurde mijn blik los en draaide me naar Harry. ‘Bedankt dat je me dit hebt laten zien.’ Harry haalde enkel zijn schouders op. ‘Geen dank.’ ‘Laten we maar terug gaan. Als we nu gesnapt worden zijn we echt de pineut.’ Harry knikte en we liepen richting de deur. Ik wilde de deur al open gooien, maar Harry hield me tegen. ‘Gek,’ siste hij zacht. ‘Straks loopt er iemand door de gang. Zo krijg je geregeld strafwerk.’ ‘Oh ja sorry,’ zei ik zachtjes. Dat ik zo dom en roekeloos had kunnen zijn. We luisterde aan de deur en deden de deur op een kier. Ik stak mijn hoofd om de hoek en zag niemand. ‘Kom,’ fluisterde ik en ik hielde de deur een stukje verder open. We renden voor de gangen, maar kwamen de kat van Vilder tegen. ‘Crap,’ mompelde ik. Ik trok Harry mee en deur door. Ik had geen idee waar we waren, of welke verdieping dit was. ‘Luce?’ Zei Harry ongerust. ‘Wat?’ ‘Zie jij ook een hond met drie koppen?’ ‘Wat is dat nou weer voor een vraag?’ ‘Nou draai je maar eens om.’ ‘Watte..’ Mompelde ik. Ik draaide me om en zag een enorme hond. Hij had drie koppen en hij kwijlde best wel. Als hij geen drie koppen had gehad en minder angstaanjagend had gekeken, zou hij best wel lief zijn. ‘Rennen!’ Brulde Harry en hij trok me mee. Ik was te verstijfd om te bewegen en liet me mee trekken. Uiteindelijk leek ik weer bijzinnen te komen en sprintte achter hem aan. ‘Varkenssnuit,’ wist Harry er nog net uit te krijgen. Ontzet ploften we op de bank neer. ‘Wat is hier nou net gebeurd?’ Mompelde ik verward. ‘Ik heb geen idee Luce, ik heb geen idee. Het enige wat ik weet, is dat we naar Hagrid moeten gaan. Hij weet alles van grote en vreemde wezens.’