Hoofdstuk 5

You are, you are, you are,
my fetish you are…


Kiros P.O.V.
De weken daarop had ik alleen maar in mijn kamer gezeten. Af en toe kwamen Strify en Shin me troosten. Ze zeiden dat ik er wel overheen zou komen. Maar zelfs nu, een maand later, voelde ik nog de pijn. Ik had Yu al die tijd bijna niet gezien. Soms liep hij door de gang, midden in de nacht. Dan zag ik hem huilen, al begreep ik niet waarom hij verdrietig was. Als ik hem overdag zag, was hij de stoere Yu die ik kende.
Misschien moest ik met hem praten?
Op een nacht zag ik hem weer naar beneden lopen, een traan liep over z’n wang. Ik volgende hem, de trap af, naar buiten, waar hij ging zitten op een bankje die voor ons huis stond. “Yu?” Yu keek verschrikt op en wilde opstaan en weglopen. “Alsjeblieft, blijf.” Yu ging weer zitten en ik ging naast hem zitten. Ik staarde naar de sterren en zocht naar woorden om te zeggen. Ik moest met Yu praten, maar ik had woorden nodig. Ik zag een traan over z’n wang rollen en ging voorzichtig met m’n hand naar Yus gezicht om de traan weg te vegen. Yu keek me aan en glimlachte even. “Dankje.” Zei hij. Ik knikte en staarde weer naar de sterren. “Dus… Waarom kan jij niet slapen?” Ik dacht weer aan de avond met Yu in de keuken. Toch was dit anders. Yu wist nu wat ik voor hem voelde. “Mijn hart is nog steeds gebroken,” Zuchtte ik. “Ik slaap al nachten niet.” Yu staarde naar de grond. “Misschien was het dom van me, om net alsof te doen. Ik had het direct moeten zeggen. Dan waren we misschien wel vrienden gebleven.”
“Zijn we dat dan niet meer?” Yu keek me aan. “Dat is de reden dat ik niet kon slapen. Ik dacht dat…”
“Yu, het enige waar ik al die weken op gewacht heb ik op jou.”
“Maar ik wil niet…”
“Ik wilde dat jij me kwam troosten. En niet Strify en Shin.”
“En ik wilde dat jij mij kwam troosten…” Zuchtte Yu. Ik glimlachte en sloeg m’n armen om zijn nek. Yu glimlachte terug en wreef over m’n rug. We keken samen naar de sterren, als vrienden. Althans, dat dacht ik. Er stroomde een traan over m’n wangen. “Ik heb je gemist.” Zuchtte ik. Yu glimlachte, en legde toen een hand op mijn wang. Hij leunde naar voren en kuste m’n lippen. Ik duwde hem weg, hoe erg ik hier ook naar verlangde, nog steeds. Ik wist niet meer wat ik moest denken. Was dit echt of nep? “Je wilde me toch niet meer voor de gek houden!” Zei ik, half huilend en boos. Ik wilde niet boos zijn op Yu, ik wilde dat het weer werd zoals het was. Maar ik was in de war, ik wist gewoon niet meer wat ik moest denken. “Kiro ik…” Ik rende naar binnen en luisterde niet naar wat Yu te zeggen had. Het maakte me niks meer uit. Ik moest hier weg, nu!

Yus P.O.V.
Ik rende Kiro achterna. Ik wilde hem vertellen dat ik anders was gaan denken, die 4 weken zonder Kiro waren zo stil. Sinds ik besefte dat Strify niks voor me voelde, was ik na gaan denken over mijn gevoelens voor Kiro. Hij was meer voor me dan een vriend. Ik had meer gevoelens voor hem dan alleen vriendschappelijke gevoelens.
Met tranen in mijn ogen bereikte ik Kiros kamer. “Kiro!” Zijn deur was opslot. “Kiro! Alsjeblieft…” Ik zakte neer voor de deur en wachtte. Hij moest ooit uit zijn kamer komen.

2 uur later hoorde ik de deur opengaan. Ik schrok op van mijn gedachten en keek naar Kiro. Het was 4:00 am in de morgen. Kiro was aangekleed en zijn haar en make-up waren perfect gedaan. “Kiro…” Ik wilde hem omhelzen, maar hij sloeg mijn hand weg. “Blijf van me af!” Riep hij en een traan rolde over zijn wangen. Hij liep de trap af, en ik besefte dat hij een koffer achter zich aan sleepte. “Kiro. Wacht.” Hij luisterde niet en liep de voordeur uit. Ik wist niet wat ik moest doen, de anderen wakker maken, hem achterna gaan, hem tegen houden? Ik rende hem achterna de straat op, maar struikelde. En Kiro verdween in het donker van de nacht.
Ik stond op en voelde dat ik bloed op mijn knie had. Ik struikelde naar binnen, de trap op en naar boven. “Strify! Shin!” Ik rende Strifys kamer in en viel neer naast zijn bed. “Strify! Strify wordt wakker!” Strify zat rechtop in bed en keep me verschrikt aan. “W… Wat?”
“Strify… Kiro is weg.” Snikte ik. “Kiro is wat?!”
“Hij… Hij wilde het goed maken… Ik … Kuste hem … Hij rende naar boven … Hij…”
“HOE KAN JE ZO STOM ZIJN OM HEM WEER VOOR DE GEK TE HOUDEN!?” Schreeuwde Strify, die nu klaarwakker was. “Nee… Strify… Je begrijpt het niet… Ik…”
“JA! IK, IK, IK! DENK OOK EENS EEN KEER AAN EEN ANDER! DAMMIT!” Strify haasde zich naar zijn kast en griste er een paar kleren uit. “Ga Shin wakker maken!”
“Strify ik…”
“GA SHIN WAKKER MAKEN!” Ik liep huilend, met nog steeds veel pijn aan mijn knie, naar Shins kamer. “Shin…” Shin keek me aan met een slaperig gezicht. “Huh… Hoelaat is het?”
“Shin… Wordt wakker…”
“Nog 5 minuutjes.”
“SHIN! Kiro is weg!” Shin was opeens klaarwakker Hij keek me aan met een verbaasd gezicht. “Yu?”
“Kiro is weg!”
“Kiro?” Opeens leek Shin het te beseffen, en net als Strify haastte hij zich naar zijn klerenkast en kleedde zich om. Strify kwam zijn kamer uitlopen. “Jij blijft hier, voor als Kiro terugkomt.” Zei hij. Ik knikte en liep de trap af naar de keuken, om mijn wond te verbinden. Ik zag Shin en Strify de deur uit rennen en snikte. “Kom terug Kiro…”