Hoofdstuk 2

‘My confusion, my confession…’

Yus P.O.V.
Ik werd wakker door het licht dat door mijn kamer raam naar binnen viel. Ik probeerde omhoog te komen, maar viel weer achterover. Ik had totaal geen zin om op te staan, maar ik wist dat ik moest. Ik kon niet de hele dag in bed blijven liggen. Ik keek naast me om te zien dat het 10 uur was.
Ik gaapte nog een keer en herinnerde me toen wat er vanmorgen om 5 uur was gebeurd. Ik drukte mezelf omhoog en liep naar Kiros kamer. “Kiro?” Ik keek naar binnen en zag iemand bewegen in de badkamer. Ik glimlachte en vertelde mezelf dat het beter met hem ging. Ik draaide me om, om terug te lopen naar mijn kamer, toen Strify opeens voor me stond. Strify glimlachte naar me en keek toen achter me naar Kiros kamer. “Wat wilde je bij Kiros kamer?" Vroeg hij.
“Niks bijzonders. Ik vroeg me af hoe het met hem ging.”
“Hoezo? Hij was gisteravond vrolijk, dus waarom zou hij zich nu anders voelen?” Ik keek om me heen en trok Strify toen mee naar mijn kamer. Strify keek me verontwaardigd aan toen ik zuchtend op het bed ging zitten. “Luister,” begon ik. “Ik werd vannacht wakker, door iemand die me belde…”
“Wat heeft dat met Kiro te maken?” Onderbrak Strify me. “Kiro werd ook wakker, hij zei dat hij een nachtmerrie had gehad.” Ik keek naar de grond. Mijn gedachten dwaalden af naar iets totaal anders, waar ik eigenlijk helemaal niet aan wilde denken. Ik voelde Strifys hand op mijn schouder en schrok op uit mijn gedachten. “Hij loog, of niet?” Zei hij en hij glimlachte even. Ik knikte. “Er is iets mis met hem. Ik wilde hem troosten, maar hij rende weg.” Strify schudde zijn hoofd. “Kiro is altijd positief. Geen zorgen, hij komt hier wel weer uit.” Zei hij, stond op, en wilde mijn kamer uit lopen. “Wacht.” Zei ik. Strify draaide zich om en glimlachte naar me. “Ja?”
“Ik … Erm… Laat maar…” Ik zuchtte en draaide me om. “Ik ga me aankleden.” Strify knikte en liep mijn kamer uit. Op het moment dat ik de deur hoorde sluiten, ging ik zuchtend op het bed zitten. Strify moest weten wat ik voor hem voelde. Ik stond weer op en pakte een paar kleren van de grond. Ik leunde met mijn arm tegen de kast aan en liet m’n hoofd tegen m’n arm aanhangen. Misschien moest Strify het maar gewoon niet weten?

“Hey.” Zei ik, op het moment dat ik Kiro in de keuken zag zitten. “Heb je lekker geslapen?” Ik pakte wat cornflakes en melk uit de koelkast en luisterde naar Kiros antwoord. “Ja.” Zei hij, en ik hoorde dat hij opnieuw loog. Ik ging naast hem zitten en nam een hap van mijn cornflakes. Kiro at zijn cornflakes stil en zonder me aan te kijken. Ik keek uit het raam en dacht aan Strify. Ik glimlachte bij de gedachte dat hij me omhelsde en daarna kuste. Opeens schoot er iets door mijn hoofd. “Fan service.” Zei ik zacht, niet beseffend dat ik hardop aan het denken was. Kiro keek op van zijn ontbijt. “Wat?” Zei hij verontwaardigd. “Oh erm… Niks hoor…”
“Hoe zit het eigenlijk met jou? Heb jij lekker geslapen?” Vroeg hij. Ik zag de wallen onder zijn ogen. “Ja, ik heb heerlijk geslapen.” Zei ik en ik glimlachte. Op het moment dat ik glimlachte keek Kiro weer naar zijn cornflakes. Ik begon me nu echt zorgen te maken en besloot om hem naar de waarheid te vragen. “Kiro… Waarom lieg je tegen me?” Kiro keek naar de tafel. “Erm… Ik moet gaan… Ik zou met Shin…”
“Shin ligt nog te slapen,” zei ik. “Je vertelt me altijd alles. Kom op Kiro! Ik zie toch dat je tegen me lieg. Vertel me gewoon de waarheid.”
Kiro keek zwijgend naar de tafel. “Ik kan het je niet vertellen.” Zei hij. Ik begon me nu echt zorgen te maken. Kiro kon me altijd alles vertellen, dat wist hij, en dat deed hij. Hij had nog nooit iets voor me verzwegen, zolang als hij problemen had waren we er altijd samen uitgekomen. We waren beste vrienden. Zou het iets met onze vriendschap te maken hebben. “Kiro?” Vroeg ik en Kiro keek me voorzichtig aan. “Heeft dit iets met onze vriendschap te maken?” Ik voelde mijn stem trillen bij die gedachte. Kiro kon me alles vertellen, maar het was ook andersom. Ik kon Kiro altijd alles vertellen en zijn vriendschap betekende zo veel voor me. “Nee. Het is niets ergs.” Zei Kiro en hij glimlachte even, althans, dat probeerde hij. Ik zag het verdriet in zijn ogen en besefte dat het inderdaad met onze vriendschap te maken had.
Strify kwam lachend tussen ons in zitten. “Goeiemorgen!” Riep hij vrolijk en hij keek naar Kiro die even glimlachte. Daarna keek hij naar mij. Ik haalde mijn schouders op om te laten zien dat ik nog steeds geen idee had wat er met Kiro aan de hand was. Strify keek weer naar Kiro, ik bleef naar Strify kijken. Hij leek op een engel, zelfs nu hij net uit bed was. Zijn make-up en haar perfect gedaan, zijn gezicht vlekkeloos. Ik schrok toen Strify zich omdraaide naar mij. Hij glimlachte en stond toen op en liep naar de koelkast. Shin kwam gapend de keuken binnenlopen en ging aan de tafel zitten. “Strify? Wil je ook wat voor mij pakken.” Vroeg hij. Strify knikte. “Goeiemorgen.” Zei Shin en hij keek mij en Kiro glimlachend aan. Ik had het maar amper in de gaten en staarde naar mijn cornflakes. “Hebben jullie al zin in het concert van vanavond? Het is uitverkocht!” Zei Shin vrolijk. Ik keek op en besefte opeens dat we vanavond een concert hadden. Ik keek opzij, naar Strify. Dit was mijn kans, vanavond was mijn kans.


Kiros P.O.V.
Ik liep het podium op toen ik Strify mijn naam hoorde zeggen. Het gejuich van mijn fans deed me altijd goed. Het liet me alles vergeten, en het enige wat ik wilde was een fantastische avond hebben. Maar dit keer voelde het anders. Ik liep lachend het podium op en pakte mijn basgitaar. Shin keek naar me, ik kon zien dat hij, net als Yu, bezorgd was. Hij seinde dat ik naar hem toe moest komen en ik probeerde zo onopvallend mogelijk naar achteren te lopen. “Gaat het wel?” Fluisterde hij. Ik knikte, glimlachte en liep terug naar de voorkant van het podium. Yu kwam als laatste op en speelde een stukje op zijn gitaar. Daarna begon het concert, net als alle anderen.

Ik werd zenuwachtig toen we ‘Forever or Never’ begonnen te spelen, maar ik probeerde zo normaal mogelijk te doen. Yu en ik draaiden een beetje om elkaar heen zoals we altijd deden. Maar op het moment dat ik naar hem toe wilde stappen om hem te kussen, liep hij de andere kant op, richting Strify. Ik keek verbaasd, maar probeerde door te spelen. Yu liet z’n voorhoofd tegen die van Strify hangen en Strify speelde met Yus haar. Op het moment dat Strify niet hoefde te zingen kuste Yu, Strify. Ik voelde tranen in mijn ogen en gooide mijn bas gitaar op de grond. Ik rende backstage, door de gangen, naar de wc en sloot mezelf op. Ik wist dat dit fan service was, maar de kus die Yu me altijd gaf was mijn laatste beetje hoop. Ik voelde een pijn in mijn hart, net als in mijn droom. Mijn hart was gebroken.