014

Ik deinsde achteruit, Ced keek me eerst vragend aan. 'Als je er nog niet klaar voor bent, dan moet je het gewoon zeggen.' zei hij lief en gaf me een Eskimo kus. Ik knuffelde hem, waarom begreep hij mij zo goed, was ik een open boek ofzo? Of hij had de sleutel gevonden die naar mijn dagboek leed, haha, natuurlijk. 'Heb je trouwens zin om volgende week met me naar het feest bij het ministerie te gaan?' vroeg hij, ow, ik was hem iets vergeten te vertellen. 'Uhm, ik ga daar eigenlijjk al heen.' verontschuldigde ik. 'Met wie?' vroeg hij teleurgesteld. 'met niemand, ik mag daar gaan zingen.' zei ik en gaf hem een speelse blik. Hij fronsde. 'Ik wist niet dat je kon zingen. Dan kun je een keer iets laten horen, voor mij of in de leerlingen kamer.' zei hij en keek me met puppy ogen aan. Dat kon ik toch niet weerstaan. 'Tuurlijk, misschien vanavond.' zei ik en een geheimzinnige blik zweefde in mijn ogen. Hij glimlachte en knuffelde mij. 'Weetje ik heb gehoord dat er een evenement word gehouden op onze school. Vandaar dat Beauxbatons en Dumstrang naar onze school toe komen.' zei hij en fronsde zijn wenkbrauwwen. 'Ow, dan word het triwizard tournament op onze school gehouden, want het word altijd tussen de drie grootste europese witchcraft en wizardy scholen gehouden. En dat is onze school, Beauxbatons en Dumstrang. Alleen ik dacht dat ze het niet meer hielden want er zijn doden gevallen, maar jij bent vast van plan om je in te schrijven?' concludeerde ik en lachte. 'Ja, als ik het mag dan wel.' zei hij en vervolgde. 'Je kent me wel goed hé, mevrouw Ambrosius.' grinnikte hij en porde me in mijn zij. 'toevallig ken ik mijn vrienden van binnen en buiten.' zei ik en lachte weer, met Ced was het altijd lol. 'Daar wilde ik het met je over hebben, als je het niet wilt moet je het zeggen, maar dat begrijp ik dan totaal. Zou je mijn vriendin willen zijn?' vroeg hij lief en mijn hart maakte een sprongetje, het antwoord was duidelijk, al vanaf het moment dat ik hem voor het eerst zag. 'ja, heel graag zelfs.' zei ik en Ced drukte me tegen zich aan. 'Ik wilde gewoon zeker weten dat je de mijne was, ik kon je maar niet uit mijn hoofd zetten. Jij vult me aan, jij maakt me al gek zonder love potion. Zonder jou ben ik niks, zonder jou is het of dat ik een meer ben zonder haar mysteries. Een vleugel zonder wind, een hart, mijn hart dat niet klopt. Het potje waar geen dekseltje op zit. Zonder jou ben ik gewoon weg niet kompleet. Ik hou van jou.' waren zijn romantische woorden, waar mijn hart alleen nog maar harder van ging kloppen. 'Ik hou ook van jou, zonder jou ben ik een maan zonder haar sterren, een zicht zonder haar ogen, het geluid zonder zijn trillingen. Als jij er niet was, was ik een potje waar geen dekseltje op pasten. Jij bent mijn hart, zonder jou leef ik niet meer.' zei ik en legde mijn hoofd op zijn borstkas, want door onze innige knuffel. Zat ik al inmiddels op zijn schoot, waarschijnlijk werd dit een gewoonte. 'Misschien moeten we dichters worden.' lachte hij. 'misschien wel ja, slim plan Ced.' zei ik en lachte mee. Met Cedric aan mijn zijde kon niemand mij verslaan, zelfs niet als dichter.