Game 000.

'Ssst, stil maar hij is het niet waard' fluisterde ik troostend. Ik wiegde haar heen en weer en wachtte tot ze helemaal gekalmeerd was.
'D-dat i-is h-het hem juist!' riep ze hysterisch door haar tranen heen.
Het deed me pijn haar zo te zien. En dat allemaal door een jonge!
'H-hij i-is het wel waard!' zei ze dit keer wat zachter. Heel even stopte ze met huilen , maar na een paar seconde barstte ze weer in tranen uit.
'Oke nu is het genoeg!' zei ik na een tijdje toen ze nog steeds aan het huilen was.
Ik veegde de tranen uit haar gezicht en keek haar doordringend aan.
'Je bent een super mooi, lief , trendy en cool meisje' sprak ik luid.'Je bent verdomme mijn best friend forever!' ging ik veder.
'Jou kapot en gebroken zien is het ergste dat er voor mij bestaat! Hij is het niet waard verdomme! Hij is elke traan die uit jouw ooghoek komt niet waard! Het is genoeg geweest. Ik persoonlijk zal er voor zorgen dat hij nooit meer, en ik meen het als ik zeg nooit meer! Hij zal nooit meer een meisje pijn doen. Dat heeft hij al vaak genoeg gedaan. Ik zal hem laten voelen wat elk meisje die hij heeft gedumpt of bedrogen heeft gevoeld.' sprak ik vol zelfvertrouwen .
Ongelovig keek ze me aan 'Hoe dan?'
Ik grijnsde 'Door hem te verslaan in zijn eigen ''spel'' snap je?' Vragend keek ze me aan maar ik schonk er dit keer geen aandacht aan.
'Let's play a freaking love game' zei ik meer tegen mezelf dan tegen haar...