Direction 18.

Louis William Tomlinson.

Ik had maar besloten om het beste er van te maken en gewoon te gaan lopen. Eigenlijk was het best wel leuk om te doen, op het vermoorden na dan. Ik was tot nu toe toch best wel goed bezig, ik was nog niemand tegen gekomen en was ook no niet in mensen paté veranderd. Ik had heel erg de neiging om door de heggen heen te gaan, alleen dat leek me niet zo’n goed plan. Ik hoorde opeens twee schreeuwen en begon te rennen, zo hard als ik kon. Ik wist niet waar het vandaan kwam, maar als het achter mij was had ik een groot probleem. Na een tijdje aan een stuk door te rennen besloot ik om achterom te kijken of iemand mij was aan het volgen. Ik draaide me snel om en zuchtte opgelucht. Hijgend boog ik voor over en zette mijn handen op mijn knieën om zo even uit te kunnen rusten. Fijn, ik had voor niets het hele doolhof door gerent. Al had ik zo wel weer wat van het doolhof gezien. Niet dat het er zo anders uit zag dan waar ik eerst was, maar ja. Toen ik eindelijk op adem was gekomen zag ik tot mijn verbazing een bordje staan.

Don’t go this way.
This isn't the end.
Just go away.
Go!
Now it’s still possible…

‘Oké… Raar’ mompelde ik in mezelf. Het bordje wees naar de weg om de hoek. Ik zuchtte even. Het bordje zei dat ik niet die kant op mocht gaan, maar aan de andere kant waarom niet. Al kon er wel gevaar om die hoek zitten, mijn nieuwsgierigheid won van mijn angst en ik liep snel naar de heg toe en ging er met mijn rug tegen staan en ging in een James Bond houding staan mijn handen gevouwt in een pistooltje. Vraag me niet waarom ik dat laatste deed, maar dat deed ik uit een reflex. Langzaam sloop ik naar de rand van de heg en naar het begin van bocht. Ik zuchtte even en telde van 3 tot 0 en sprong naar voren.
‘Mijn naam is Tomlinson! Louis Tomlinson!’ zei ik op een James Bond toontje, in de hoop dat als daar iemand zat die nu bang was en weg ging. Ik opende langzaam mijn ogen- die ik uit een reflex dicht had gedaan- en knipperde een paar keer.
‘Dit ga je niet menen’ zei ik verbaasd. Ik liet mijn handen zaken en staarde verbaasd naar het geen wat voor mij was.

Exit

‘Yes…Yes!...YES!’ ik had gewoon de uitgang gevonden. Blij deed ik het eerste dansje wat in me op kwam en rende toen blij naar de uitgang. En toen gebeurde er iets wat ik niet had zien aan komen. BAF! Daar lag ik, met vreselijke hoofdpijn op de grond. Langzaam krabbelde ik omhoog en zat nu. Nee dit ga je toch niet menen! De uitgang was verdwenen en een mega Hennie was ervoor in de plaats gekomen.
‘En we hebben onze domste kandidaat gevonden!’ kraaide Hennie blij. Ik keek haar woedend aan en stond op.
‘Hoezo dat? Tot nu toe ben ik nog niet dood, of wel soms’ zei ik arrogant.
‘Nou, aangezien je niet naar het bord hebt geluisterd, je een waardeloze James Bond imitatie deed en omdat je nu tegen een hologram staat te praten’ zei de mega hologram Hennie. Ik stak mijn tong kwaad uit en liep verder. Dit kon ze toch niet zomaar flikken? Al was ze wel de baas van dit spel, maar toch. Ik kreeg haar nog wel. Wacht maar! Opeens had ik het gevoel dat ik achter volgt werd en versnelde mijn pas. Ik ging dit keer niet rennen, want als het Hennie was had ze weer gewonnen, en dat gunde ik haar niet. Ik sprong snel achter een hegje en wachtte gespannen af voor wat er zou komen.