21 # Not Amused

Zijn sterke, beschermende armen liggen rond mij heen. Zijn vingers strelen mijn huid. Dat hij neits van die flashback heeft gemerkt, vind ik buitengewoon bewonderingswaardig. Zijn ogen glijden over mijn gezicht. Ik probeer het in de plooi te houden, mijn masker te behouden, maar ik weet dat dit mislukt. Het liefst wil ik eigenlijk gewoon dat hij weggaat, zodat ik even kan nadenken. Normaal kan ik gemakkelijk bot zijn, hem vertellen op te hoepelen uit mijn kamer, maar ik ben aan het veranderen. Dat kan ik zo onderhand niet meer ontkennen.
'Is alles goed?' Zijn ogen vangen mijn blik. Ik zie naast een lichte onzekerheid ook bezorgdheid.
'Ja', ik forceer een glimlach. Hij blijft me aankijken.
'Niet', fluistert hij zacht. Zijn adem kietelt op mijn huid.
'Heb ik je... pijn gedaan?' Nu staat er toch echt meer onzekerheid dan bezorgdheid in zijn ogen.
Ik draai me om in zijn armen, zodat hij nog slechts enkele centimeters van mij verwijderd is. Flitsen van onze gepassioneerde vrjipartij schieten voor mijn ogen voorbij.
'Nee, absoluut niet', verzeker ik hem haastig. Ik zie hem opgelucht ademhalen.
Mijn ogen glijden over zijn gezicht. Damon verschijnt ongewillig in mijn gedachten. Tyler streelt een plukje haar uit mijn gezicht.
' Een dame zo mooi behoort zich niet zo ellendig te voelen', fluistert hij plechtig. Mijn mondhoeken krullen omhoog. Voor een paar seconde val ik even stil en in die tijd besluit ik Damon uit mijn gedachten te verbannen, in ieder geval in de tijd die ik met Tyler doorbreng.
'Ik voel me niet ellendig', ik laat een korte stilte vallen om de volgende woorden meer betekenis te geven, 'want ik ben met jou.'
Een glimlach van pure geluk vult zijn gezicht.
'Eigenlijk ben ik blij dat het uit is met Caroline. Nu kan ik voor jou gaan.' De woorden warmen me op, laten de vlinders vliegen. Laten de slaapkamer deur door de kamer heen vliegen. Wacht.. wat?
Mijn ogen worden groot. Dit is niet het beste moment om een vampier in 'actie' te zien. Caroline haar ogen zijn rood, gevuld met vuurrood bloed, donkere aderen tekenen haar gezicht en dan heb ik het nog niet eens over haar scherp beruchte hoektanden.
'Tyler!' Een hoge schreeuw verlaat woedend haar mond. Dan pas krijgt ze mij in beeld. Snelg raag ik naast het bed voor ondergoed en een shirt. Doordat Caroline verbaasd is en haar woede de tijd geeft om zijn hoogtepunt te bereiken, heb ik even de tijd om me snel aan te kleden, net als Tyler. Al trekt hij enkel een onderbroek aan.
'Carolin-' Maar Caroline haalt hem de woorden uit de mond, om op om af te vliegen. In onmenselijke snelheid staat ze plots voor me. Ze pakt me bij mijn shirt en gooit me door de kamer alsof ik een zak met veren ben. Jammer genoeg klopt de klap wel wat harder aan. Het lucht wordt uit mijn longen gezogen en zwarte vlekken tekenen mijn gezichtsveld.
'Caroline!' Een hard gegrom dreunt door de kamer wanneer hij haar vastpakt. Hij draait zijn hoofd iets om naar mij, om te schreeuwen dat ik weg moet rennen. Ik ren, ondanks dat er een gedachte door mijn hoofd schiet in de trant van; 'Alsof dat nut heeft. Als ze wilt, haalt ze me binnen een paar seconde in.'
Ik ren en blijf rennen. Voor het eerst ben ik blij dat het in Mystic Falls niet zo druk is. Op deze namiddag is er welgeteld één iemand te zien en die besteedt, gelukkig, geen aandacht aan mij. Ik wil namelijk niet bekend komen te staan als 'het nieuwe meisje dat zonder broek over straat rent'.
Plots stop ik, hijgend en uitgeput. Wanneer ik opkijk, zie ik pas voor welk huis, voor welke deur ik zelfs ben geëindigd. Ik aarzel nog geen seconde om op de deurbel te drukken.

Een paar verbaasde blauwe ogen gaan naar beneden en weer omhoog.
'Mary?' brengt Damon verbaasd uit.
'Verstop me', is het enige wat ik uitbreng. Hij trekt me naar binnen en sluit de deur. Ik wil doorlopen, plots nieuwsgierig door de gedachte aan zijn huis, maar dan voel ik een paar koude vingers rond mijn bovenarm. Hij kijkt me enkel met een paar opgetrokken wenkbrauwen aan.
'Ik heb.. het bed gedeeld met Tyler en toen kwam Caroline kwaad binnen.'
Pas wanneer ik dat zeg voel ik mijn rug. Door de adrealine voelde ik de pijn niet meer, maar nu ik even stil sta, voel ik het aardig goed. Net als de kou die plots als een koude windvlaag mijn benen omringd.
'Ik heb nog wel een broek', antwoordt hij als enige. Hij verdwijnt, waardoor ik snel doorloop naar de woonkamer. Het is ruim, met een.. openhaard ! Ik ga er nog voor zorgen dat Damon die aandoet.
'Alsjeblieft', zegt hij plots achter me. Dankbaar trek ik de te grote broek aan, waardoor een geamuseerde blik in zijn ogen verschijnt.
'Dus.. Ik verstop je voor Caroline?' Ik knik.
'Dan klopt ze hier binnen de kortste keren aan', antwoordt hij.
'Hoezo?' antwoord ik met grote ogen.
'Caroline is slimmer dan ze er misschien uitziet', antwoordt hij schouderophalend.
Ik laat me op de bank zakken, maar schiet naar voren wanneer mijn rug de leuning raakt. Damon ziet het.
'Laat eens zien.' Ik draai mijn rug naar hem toe. Ik voel hoe mijn shirt omhoog wordt getrokken. Zachtjes strelen zijn vingers over de pijnlijke plek.
'Dat gaat nog wel even duren voor dat weggaat', antwoordt hij bedachtzaam.
Ik draai me terug naar hem om. Een flashback van gisteravond schiet door mijn hoofd. Damon die naast me ligt in de tent. Zachtjes streelt hij mijn huid, speelt met mijn haar, fluistert in mijn oor dat alles goed komt. Dat hij zal zorgen dat er niets met me gebeurd.
Wanneer ik terug ben en in zijn ogen kijk, zie ik door dat goed gespecialiseerde masker heen dat hij gekwetst is door wat ik met Tyler heb uitgespookt. Toch wil ik hem nog niet vertellen wat ik weet, wat ik me herinner, dus vraag ik maar de meest voor de hand liggende vraag.
'Kan ik vanavond hier blijven slapen?'