Schaduw

Schaduw
Langzaam veranderde de zomer in haar hoofd naar herfst. Bladeren zochten de grond. Regen die woest uit de hemel vallen zoeken rustig de goten op. Langzaam stroomt het naar beneden om een weg te banen naar open en grote oceanen waar het vrij spel heeft. Mensen snappen niet dat haar verdriet nog geen plek heeft. Nog gene plek in haar hoofd. De jongen waar ze op valt ziet niet in wat voor lege woestijn ze zit. Hij is degene die haar helpt om een lichpuntje te zien in de donkeren stegen en straten. Tijd verstrijkt.. Langzaam sluit ze haar ogen om alle druppels op de grond te horen spatten. Nergens meer aan de denken behalve de geluiden van de herfst. De wind die door haren blaast. Gelukkige kindergezichten die in de bladeren spetteren. Nergens was er een beter plekje dan veilig in je hoofd een verhaal laten spelen dat in je geheuegen gegrift staat. Een traan verlaat haar oog als ze denkt aan die ene jongen.. Ze leeft in een schaduw. Nergens word ze bekeken. Nergens word ze geaccpeteert. Behalve in de herfst. Haar huid begint een mooie gloed te krijgen in de avond zon. 's avonds heerlijke wandeling maken. Met haar voeten tegen het overvloedige zand schoppen. Het water dat steeds dichterbij komt om haar de zee in te nemen. Alsof onder water ene palijs bestaat waar ze gelukkig is. Waar ze een mooie zeemeermin zal worden. Ergens wou ze de zee in lopen en gewoon het eeuwige leven tegemoet gaan. Nergens mensen meer die haar niet zien. Ze voelt zich ontastbaar..Ergens voelt ze de wind tegen haar gezicht blazen als er geen wind is. Alsof een engel tegen haar fluisterd dat ze met haar mee moet komen.. weg van de aarde weg van de mensen. Maar e kan niet. Ze zou dan ook weg zijn van haar jongen. De verleiding om met de engel mee tegaan was groot. Het meisje kan de zoete stem van de engel weerstaan. Langzaam loopt ze weer op huis aan."hee lieverd" hoorde ze jongen plagend roepen. Ze doet haar haar voor haar gezicht zodat ze hun niet hoeven te zien. Achter haar haar verscholen loopt ze verder. Denkend wat er mis met haar is. Het is weer winter in haar hoofd. Alsof alles stil staat als ze gepest word. Met klamme handen doet ze de deu open. Binnen word alles weer herfst. Een warme gloed komt tegen haar gezicht die meteen weer ontdooit. Ze ontdoet zich van haar jas en sjaal. De gure wind kon haar niks doen. Behalve mensen die...die haar maar moeten hebben. Ze ging op de bank zitten en pakte een boek. Gebaseerd op liefde. Terwijl haar ogen overde woorden glijden maakt ze een verhaal voorzichzelf in haar hoofd. Een klein glimlachje verscheen op haar gezicht. Even was alles goed. Maar dan.. als ze weer op school zit veranderd ze in het meisje met de winter in haar hoofd.. en leeft ze in de schaduw..

beetje respect voor mij graag.. ik schrijf dit niet omdat ik het alleen maar leuk vind. Ik schrijf dit zodat mensen weten wat ik voel.. wat ik ben aan de binnekant...mensen moet je niet beoordelen op het uiterlijk.. hoevaak mensen dit zeggen? vaak.. maar niemand luisterd ernaar en ik weet hoe dat voelt.. niemand die een beetje respect voor me heeft...

reactie?