002.

"Vertel nou Ginny, wat is er precies gebeurd?"
"Ik viel alleen maar tegen die speer, dat is toch niet zo bijzonder? En houd nu alsjeblieft je mond..."
Ik kijk Gabriëlle licht geirriteerd aan. Natuurlijk weet ik dat ik er gewoon niet op in moet gaan, maar ergens wil ik dat ze doorvraagt. En dat doet ze.
"Maar hoe dan? En wanneer? Niemand heeft het gezien! En waarom had je er gister geen last van, en vannacht opeens wel! En wat zei madame Plijster? Wat heeft ze gedaan? Hoe ziet het er nu uit? Laat zien!"
Een zucht verlaat mijn lippen.
"Ik ben na het avondeten naar het lokaal van Professor Kist gegaan, om het huiswerk in te leveren, want dat was ik natuurlijk weer vergeten.
Hij was daar niet, dus liep ik naar zijn bureau en wou het erop leggen. Maar ik ging op een glazen potje met houtsnippers uit de weet-ik-veel-hoeveelste Koboldoorlog staan, wat dus blijkbaar op de grond gevallen was, en viel toen tegen die speer aan. Vannacht was ik de wond aan het bekijken en raakt ik de huid eromheen aan. Dat deed zo'n pijn, dat ik begon te gillen. En toen gilde ik jullie en Hermelien wakker. Hermelien is meteen naar professor Anderling gegaan en heeft haar meegenomen naar onze kamer. Toen was ik bij madame Plijster en die deed er een of ander poeder op wat de wond schoonmaakte. Toen gaf ze me een heel vies drankje, dat moest ik opdrinken en toen mocht ik weer terug. In mijn bed heb ik meteen even gekeken, en de wond was aan het slinken. Toen ik vanochtend wakker werd, was er niks meer te zien."
Gabrielle kijkt teleurgesteld. Ik snap het wel, ze hoopte natuurlijk op een heel spannend verhaal wat ze door de hele school kon rond vertellen.
Maar ik heb al lang besloten dat er geen spannende verhalen met mij in de hoofdrol komen, totdat ik zelf weet waar die wond zo plotseling vandaan komt.
"GINNY!! Wat hoorden we?"
"Heb je straf gehad?"
"Ontken het maar niet! het moet wel heel erg zijn"
"Anders word je niet midden in de nacht uit je bed gehaald"
"Komop, vertel!"
Een glimlach verschijnt op mijn gezicht, typisch Fred en George.
"Nee, er is niks. Ik viel gisteren tegen een speer aan, dus had ik een wond. Toen ging ik 'm in mijn bed bekijken en raakte ik hem aan. Dat deed nogal zeer, dus schreeuwde ik iedereen wakker en moest ik naar madame Plijster om de wond te laten genezen."
"Dus geen straf?"
"Je gaat me toch niet vertel dat je net als hij word hè?"
Fred knikt in de richting van Percy, die een tweede jaars erop wijst dat hij niet door de gang mag rennen.
"Neehoor, geen zorgen"
"Mooizo. Kom je kijken bij onze zwerkbaltraining?"
"Nee, ik heb huiswerk te doen"
"Okee, zien we je vanavond in de afdelingskamer?"
"Ja,is goed."
Terwijl Fred en George -om Percy te pesten- wegrennen, lopen Gabriëlle en ik verder, naar boven.
Ik probeer te bedenken wat er gisteren na het avondmaal echt gebeurd is, maar ik kom niet verder dan dat ik opgestaan en weggelopen ben. Alleen.
Wat daarna gebeurd is lijkt een groot misterie, mijn herrineringen gaan verder bij het gekrijs, maar alles wat daartussen zit is weg, verdwenen, opgelost als suiker in een glas heet water.
Ik kan niet tegen het idee dat ik niet weet wat er met me gebeurd, ik moet het weten, dus graaf ik verder in mijn geheugen.
Een kwartier, wat wel drie uur lijkt te zijn later, flitst er opeens een gedachte voorbij. Ik schrik.
Maar een seconde later, terwijl ik hyperventilerend stil ben gaan staan en Gabrielle me met grote ogen aanstaart, weet ik al niet meer waarvan ik schrok...