Vambanger - four

BILL:

Ik moest het wel vertellen, aangezien het nogal raar was dat ze mijn bloed wilden. “Ze wilden niet zomaar mijn bloed,” zei ik. “Ze willen mijn bloed omdat het een soort drugs is, het is anders. Je krijgt er hallucinaties door.” Ze keek me verontwaardigd aan. Die blik in haar ogen was apart. “Ik ben dus een vampier,” schoot er gelijk uit mijn mond. Ze keek verbaasd en vertelde dat ze dacht dat vampiers niet bestonden. Ze was niet bang, wat ik wel heel erg raar vond. “Ben je niet bang?” vroeg ik aan haar. “Julia was het, toch? Ben je niet bang, Julia?” vroeg ik, met een overheerlijke sexy stem. Ze schudde haar hoofd.
“Ik vind het wel gaaf,” beantwoordde ze mijn vraag. Ze zag er overenthousiast uit en ik zag dat het weer al wat opklaarde. Het was een regenachtige dag dus ik kon wel naar buiten, dat kon natuurlijk niet als de zon volop scheen.

JULIA:

Toen Bill alles had verteld, vond ik het wel gaaf dat hij een vampier was. Ik had ook een overduidelijke gave, maar ik was nog niet van plan om dat te vertellen. Misschien later, maar niet nu. Ik wist wel wat dingen van vampiers, dat ze niet tegen zon en zilver kunnen, en dat als je een houten stok door hun hart stak, ze veranderden in een plasje bloed. Ik keek naar de wolken, die er niet echt vriendelijk uit zagen. Eigenlijk moest ik weer terug aan het werk, maar ik voelde me vrij omdat ik zijn gedachten niet kon lezen, dus ik bleef toch nog maar even tot hij weg ging. Ik trok hem mee het bos in en ging aan het meertje zitten “Zullen we bijkletsen? Over hoe alles is als vampier zijnde of zo?” zei ik voorzichtig. Dadelijk werd hij boos of zo.