26. The conversation was like hell

TWENTY SIX

Maandagmorgen kwam Manon bij me langs om me mee te nemen naar de stad. Taylor sliep nog. Ik wilde hem niet wakker maken, aangezien we gisteravond heel laat thuis waren.
'Hé, kom je?'. Manon stond al in de deuropening, met haar voet tikkend op de grond.

'Waarom wil je naar de drogist? Daar komen we nooit, tenzij we goedkoop snoep willen'
'Beloof je me dat je niet zult lachen?'
'Oké'. Ze spuugde tussen haar vingers door.
'Oké. Ik moet een test hebben'
'Wat voor test?'
'En zwangerschapstest'
'Een wát?', gilde ze uit. Haar ogen werden groot en ze legde haar hand tegen haar wang.
'Je hoorde me wel. Een zwangerschapstest. Ik ben ruim over mijn ongesteldheid heen, en ik begin nu toch bang te worden. Please?'.
Ze knikte.

Manon stond buiten het hokje. Ik legde het ding trillend op de rolhouder neer en toen ik weer normaal was aangekleed opende ik het deurtje voor Manon.
'Hoe lang?', vroeg ik. Ze keek op het doosje.
'Drie minuten. Denk aan iets leuks'
Na drie minuten kon ik het niet langer uithouden, hoewel er op het doosje stond dat je voor de zekerheid nog wat langer moets wachten.
'Drie!', zei Manon. Ik greep overhaast naar het staafje en keek erop. Twee blauwe streepjes.
'Shit, het zijn er twee. Hoeveel moeten er staan?'
'Als je zwanger bent staan er drie', las Manon van het doosje. Ik zuchtte opgelucht.
'Denk je dat hij al klaar was?'
'Ja, ik denk het wel'.
Na nog vijf minuten wisten we het zeker; ik was niet zwanger.

Thuis vloog ik Taylor om zijn hals.
'Was het zo leuk op school?', vroeg hij lachend. Ik schudde mijn hoofd en gaf hem een kus. Hij duwde me een beetje van zich af, maar bleef open. Ik zocht er niks achter. Hij keek me vragend aan.
'Ik ben niet zwanger!', zei ik blij. Hij keek me verbaasd aan.
'Moest dat dan?'
'Nee, maar we hadden daar toch een gesprek over gehad? Ben je dat nu al vergeten?'
'Nee, sorry. Je bent niet zwanger!'. In plaats van me te zoenen omhelsde hij me en liet me toen gewoon in de deuropening staan. Hijzelf ging naar de bar om water te halen.
'Is er iets?', vroeg ik. Ik kreeg een achterdochtig gevoel.
'Ik denk dat dit een goed moment is om even te praten'.
Het was alsof er iets scherps door mijn buik gestoken werd. Ik voelde het slechte nieuws al aankomen.
'Ik denk dat het de juiste beslissing zou zijn als we pauze namen. Totdat de drukke tijden weer achter de rug zijn', zei hij. Ik keek hem alleen maar heel verdwaasd aan.
'Je weet wel; jij hebt die tentamens, ik heb héél veel opnamens. We zullen elkaar nooit meer zien, en dan is het misschien handiger om vrijheid te hebben'.
Ik veranderde mijn uitdrukking van verbaasd naar gefronst.
'Maar ik wil helemaal geen vrijheid', mompelde ik. Hij keek me medelijdend aan.
'Ik zeg niet dat ik het definitief uitmaak', vervolgde hij, alsof ik niet op het punt stond om in huilen uit te barsten.
'Maar..?'
'Maar voor nu lijkt het me gewoon het beste. Oké?'
'Hoezo oké? Als ik niet oké zeg ga je ook wel weg. Wat heeft het voor zin?', vroeg ik. Ik voelde me aangevallen.
'Rustig, Em'.
'Nee, niet rustig. Je vond zelf ook dat het een stomme reden was van Jackson, toen hij het uitmaakte met Manon. Je weet hoe miserable Manon zich voelde, mede omdat hij zo'n reden had gebruikt. En nu doe jij precies hetzelfde!'
'Ik moet toegeven dat ik hem toen nog niet begreep. Maar ik geef hem nu gelijk. Het ís het beste, Em. Ik doe dit niet voor mijn eigen lol'.
'Voor wie zijn lol dan?'
Hij keek me even doordringend aan, alsof hij met zijn blik wilde zeggen dat ik moest ophouden en hem moest laten gaan. Maar ik schudde mijn hoofd.
'Want míj doe je er geen lol mee. Dat kan je zelf ook bedenken'
'Ik weet het, Em'
'Oké, houd maar op. Het lijkt je het beste, doe dan maar. Vooral je hele leven blijven volgen naar 'het beste'. Komt vast goed'.
'Em, toe, ik wil gewoon contact blijven houden'.
'Dat zien we nog wel even'.
Hij keek me nu medelijdend aan.
'Ik hoef geen medeleven!'.
'Tot ziens, Em', zei hij. Hij liep naar me toe. Ik verroerde me niet.
'Ik houd van je'. Hij fluisterde de woorden in mijn oor, gaf me een kus op mijn wang en ik hoorde de deur dichtvallen. Hij was weg. Waarom deed hij me dit aan? Terwijl hij voor het eerst had gezegd dat hij van me hield? Ik snapte het niet, en ik was ook niet van plan het te snappen. Ik wilde het niet weten. Ik wilde gewoon dat hij terugkwam. Hij hield van me, verdomme. Ik hield van hem.
Kon ik hem dat nog maar vertellen. Het liefst zou ik achter hem aan rennen. Maar dat werkt natuurlijk niet. Ik nam mezelf voor om ook niet meer te bellen. Hij belde mij maar. Dat was hetzelfde wat Manon zei, maar het kon me niks schelen. Ik zou hem écht niet bellen.

Ik zou mijn gevoelens even laten bezinken, dat bij Manon langs gaan of haar hierheen laten komen om chocola te eten en een film te kijken en vervolgens nooit meer aan hem denken.
Hoewel dat best makkelijk leek, werd het me nog heel moeilijk.

zeven reacties!
sorry dat het zo lang duurde, maar ik heb het écht superdruk.
Sorry, sorry, sorry.
Ik hoop dat het nieuwe deeltje goed genoeg is om het goed te maken met jullie.
Ik ben jullie heel dankbaar!
Nja, tot na de zevende reactie!
<3