De 100e Hongerspelen - 110

“Waarom ik dit doe?” Odette keek hem aan. “Omdat Jillana me vermoord als jou iets overkomt, daarom. En zolang ik je dan toch moet verzorgen, is je pijn zo veel mogelijk stillen wel het minste.”

“Zorg dan, zorg dat morgen iemand anders hier blijft. Of desnoods vanmiddag al. Dan kan ze jou niets verwijten. Ik wil van die pijn af, en ik ben jullie alleen maar tot last.”
“Goed dan”, stemde Odette in. “Ik heb hier in de buurt een giftige plant gezien, ik ga dadelijk wel even wat plukken.”
“Bedankt”, zuchtte Adan. “Ik heb altijd gehoopt om de Spelen te winnen, voor de eer en zo. Maar nu… Het is toch heel anders dan ik gedacht had.”
“Weet ik, ik wil ook niets liever dan weer naar huis. Maar goed, klem je tanden op elkaar, ik ga naar die wonde kijken.”

***

“Oké, zullen we hier maar opsplitsen?”, stelde Ian voor. Selm keek hem verbaasd aan.
“Waarom?”
“Ik jaag makkelijker alleen”, zei Ian. “We blijven binnen gehoorsafstand, oké?”
“Er was afgesproken om samen te blijven”, merkte Selm op. “We hoeven toch maar gewoon wat strikken te zetten en morgen komen kijken?”
“Kans is groot dat we niks vangen dan. Weet je wat? Zet jij hier wat strikken, en ik ga wat verderop met mijn boog aan de slag. Net ver genoeg om iets te raken, niet verder.”
“Goed dan”, stemde Selm met tegenzin in. Hij nam een stel touwen en ging aan de slag. Ian liep een eindje verder, en merkte al snel heel wat meer geluiden van het bos op. Hij en Selm samen maakten te veel lawaai.

Seija was het eerst terug, al had ze nog niet veel bij.
“Vania, weet jij soms een makkelijkere manier om hout te sprokkelen? Ik liet steeds alles vallen als ik paar takken wilde oprapen.”
“Seija, kan ik je even spreken?”
“Euh, ja, natuurlijk”, zei Seija verbaasd. “Wat is er?”
“Rue”, zei Vania zacht.
“Ze is een ontzettend lief kind”, knikte Seija begrijpend. “Ik zal haar ook moeilijk kunnen missen als ik de arena uit kom. Maar ze hoort bij jou.”