De 100e Hongerspelen - 109

“Ah, Toista, je bent er”, zei Katniss opgelucht toen ze hem zag.
“Goedemorgen. Nog nieuws?”
“Niet echt, Rue is veilig bij de groep en Xandrijn is nog steeds op weg met Romina. De beroeps hebben het op hen gemunt, maar waarschijnlijk zijn ze op tijd bij de anderen.”
“Goed”, knikte Toista.
“Alleen… Toista, sinds vanochtend spreekt Rue Vania niet meer gewoon aan, zoals ervoor.”
“Hoezo?”, Toista fronste met zijn wenkbrauwen. “Ze is toch niet kwaad ofzo?”
“Nee, maar… Nou ja, ze noemt Vania ‘mama’.”
“Dat meen je niet”, schrok Toista. “Hemeltje, dan komt ze er nooit meer overheen als Vania iets overkomt.”
“Of als ze uit elkaar gehaald worden”, vulde Katniss aan. “Sowieso kan ze niet meer terug naar dat weeshuis als ze uit de arena komt.”
“Weet ik, ik dacht erover haar in huis te nemen tot ze oud genoeg is. Maar…”
“Als Vania iets overkomt is dat het beste voor Rue, ja. Al zal het nog vreselijk zijn.”
“Je wilt haar zelf mee naar huis nemen, is het niet?”
“Ja. Vania is nu nog te jong om echt een moeder te zijn, maar voorlopig kan ik wel voor Rue zorgen, en dan is Vania ook vlakbij.”
“Dat is inderdaad een optie, als we geregeld krijgen dat ze naar twaalf mag.”
“Ik bespreek het vanavond wel met de stylisten, die kennen de regels en zo daar rond beter dan wij.”
“Goed idee, dan kom ik ook”, knikte Toista. “Ik blijf immers haar mentor.”
“Afgesproken”, ging Katniss akkoord.

“Odette?”, kreunde Adan. “Odette, het doet zo’n pijn, ik hou dit niet lang meer.”
“Ik zal er nog eens naar kijken”, zuchtte Odette.
“Waarom doe je dit nog? Je weet dat ik het niet haal, anders hadden de sponsors al lang iets gestuurd. Maar ik ben kansloos.”
“Waarom ik dit doe?” Odette keek hem aan. “Omdat Jillana me vermoord als jou iets overkomt, daarom. En zolang ik je dan toch moet verzorgen, is je pijn zo veel mogelijk stillen wel het minste.”