De 100e Hongerspelen - 108

“Wat doen we vandaag?”, vroeg Tim’s ochtends, toen iedereen wakker was.
“Kijken of er nog te moorden valt”, zei Jillana meteen. “Tim en Parel gaan mee, Odette blijft hier om voor Adan te zorgen.”
“Oké”, stemde Parel in. “Is er iemand in de buurt, Tim?” Hij nam de kaart en bekeek ze.
“Verdomme, ze zijn samengetroept! Die twee uit twaalf, dat kind uit elf, die meid uit zeven en die gast uit acht. Dat is te veel!”
“En de anderen?”, vroeg Jillana.
“Dat zwaargewonde kind is vlakbij de grote troep. En die gast uit elf en dat kind uit zes gaan ook in die richting, maar ze zijn er nog een eind vanaf. Als we snel zijn kunnen we ze misschien nog net inhalen.”
“Dan doen we dat. We vertrekken meteen.” Jillana nam haar wapens en een kleine rugzak voor onderweg. “Hou vol, Adan, we komen zo snel mogelijk terug.”
“Ga maar”, kreunde Adan. “Odette zorgt wel voor me.” Jillana knikte stijfjes en keek Odette toch wel wat wantrouwig aan.
“Kom op, Jillana, we gaan”, zei Parel. “Anders missen we hen zeker.” Met z’n drieën verdwenen ze in het bos.

***

“Nou, veel vangen hé”, glimlachte Vania, toen Selm en Ian op het punt stonden te vertrekken. Ze hadden wapens en voedsel bij om de dag door te komen. “En voorzichtig zijn.”
“Natuurlijk lieverd, altijd.” Ian gaf Vania een zoen.
“Ik heb een pijnstiller in je rugzak gestopt, voor als je het nodig hebt.”
“Bedankt”, glimlachte Ian. “Nou, tot straks.” De mannen vertrokken. Vania zwaaide hen na.
“Wat gaan ze doen, mama?”, vroeg Rue zacht.
“Ze gaan vlees zoeken, Rue, zodat we veel kunnen eten.”
“Zo veel we willen?”
“Als ze genoeg vinden misschien wel.”
“En wat gaan wij doen?”
“Wil jij misschien met Kayla mee om water te gaan halen?”
“En wat doe jij dan?”
“Ik wil even kijken of er nog speciale planten zijn. En daarna gaan we samen nog planten plukken.”
“Oké dan”, zei Rue.
“Seija, kijk jij misschien al eens naar nog hout voor het vuur? En mos ofzo als je dat vindt, nog wat tondel.”
“Natuurlijk”, stemde Seija in. “En ik kijk meteen uit of ik nog ergens interessante planten zie.”
“Fijn”, knikte Vania.
“Hou jij de kaart dan even bij je?”
“Natuurlijk.” Vania nam de kaart aan en liep de grot weer in.