224. || Rainbows ||

"Oké, twee minuten stilte, daarna is het klaar." zuchtte Justin geïrriteerd. Ik had zo het gevoel dat dit niet de eerste dode goudvis was. Ik knikte, en we hielden allemaal onze mond.
"Zijn de ramen al klaar?" vroeg Daniëlle. Wij hielden allemaal onze wijsvinger tegen onze lippen aangedrukt als teken dat ze stil moest zijn. Ze hield braaf haar mond. Na ongeveer twee minuten deed Ryan een kort maar krachtig gebed. "Ik heb van je gehouden Gerrit. Zelfs de dagen dat ik je vergat te voeren. Vergeef me. Amen."
"Waar gaat dit over?" vroeg Daan nu en keek ons verward aan. "Twee minuten stilte voor een vis die een jaar geleden is gestorven." legde ik even snel uit. Het klonk belachelijker uit mijn mond, dat het in mijn hoofd geklonken had.
"Is dat niet een beetje laat?" vroeg Daan aan Ryan. Hij haalde zijn schouders op en ging weer verder met het raam te poetsen. Alsof er niks gebeurd was.

"Zijn we weeeer!" riep Louis en gaf de sleutel van het gebouw terug aan Daan, voor hij samen met Harry een man mee de lift uit trokken. De man zag er niet erg blij uit. Liam kwam van boven en keek raar op toen hij de vreemde man zag.
"Wie is dat?" vroeg hij op een fluistertoon aan Daan. "Volgens mij een gegijzelde van Superman en zijn trouwe hulp." fluisterde ze terug. Hmm, daar zou ze wel eens gelijk kunnen hebben.
"Meneer, het spijt me zeer voor, Louis en Harry. Ze zijn aardig enthousiast, als u begrijpt wat ik bedoel. Ik ben Liam Payne." zei hij en schudde de hand van de man. "Scooter Braun." Liam werd witjes rond zijn wangen. Scooter Braun, die kende ik wel. Niet als vriend ofzo, maar ik kende hem omdat hij wel redelijk beroemd was in de muziekwereld.
"Waar haal je die vandaan?!" vroeg ik Harry toen Liam de rest aan Scooter Braun voorstelde. "Straat?" zei Harry schouderophalend.