223. || Rainbows ||

Ik legde mijn handen in zijn nek en trok hem zo iets dichter tegen me aan. Justin protesteerde niet en legde zijn handen dan weer om mijn heupen. Of nee, iets daaronder.
Onze lippen leken één en bewogen zo dat het synchroon ging. Zijn tong tikte tegen mijn tanden en ik opende mijn mond een stukje zodat zijn tong de boel kon verkennen. Klinkt heel ranzig, maar geloof me, Justin's lippen waren als de hemel.
Toen zijn handen iets omhoog schoven en de rand van mijn shirt wouden pakken, hield ik ze tegen. Uhum, zoenen in het openbaar, oké. Maar daar zou ik het bij laten. Justin leek het niet veel uit te maken dat ik hem gestopt had en zoende me rustig verder.
Pas toen we Ryan een kreet hoorden slaan verlieten onze lippen elkaar en keken we verschrikt op.
"Wat is er met hem?" vroeg ik en trok een wenkbrauw op toen ik de jongen heel angstig zag kijken. "Weet ik niet?" kraamde Chaz uit en keek ook geschrokken. "Ik ben vergeten Gerrit te voeren..." zei Ryan en werd nog bleker. Ik keek hem vaag aan, en keek toen vragend naar Justin. Waar ging dit over? Wie was Gerrit?
"Wanneer was de laatste keer?" vroeg Justin zuchtend en draaide met zijn ogen.
"Twee jaar terug..." mompelde Ryan en slikte even. Oh mijn god. Die Gerrit was dood. Wat of wie het ook was. "Wie is Gerrit?" vroeg ik doodleuk.
"Ryan's, inmiddels dooie goudvis..." zei Justin en trok een walgend gezicht. Gadver, dat beest was vast al minstens een jaar dood. "Kijk jij niet naar je goudvis om ofzo? Hoezo denk je ineens na twee jaar, aan je goudvis?! Whatafack?" ik haalde mijn schouders onbegrijpend op. Wat een dierenbeul was hij dan.
"Vergeten?" zei Ryan met een onschuldige blik en kreeg alweer wat kleur.
"Zoiets vergeet je normaal gesproken niet..." mompelde ik, niet hard genoeg dat hij het zou kunnen horen.