217. || Rainbows ||

Ik sloeg weer een paar akkoorden vooraf aan.
"Easy come, easy go, that's just how you live
Oh, take, take, take it all but you never give
Should've known you was trouble from the first kiss
Had your eyes wide open, why were they open?" zong ik en probeerde samen te smelten met het geluid van mijn gitaar. Wat deels lukte. Justin tikte met zijn voet de maat mee en zette op het goeie moment in. "Gave you all I had and you tossed it in the trash
You tossed it in the trash, you did ,To give me all your love is all I ever asked...'Cause what you don't understand is," zong hij en gebaarde enthousiast naar de anderen. Het refrein zongen we samen, en zo zongen we ieder steeds een deel. Tot we het liedje uit hadden gezongen. Ik schrok me dood toen er een applaus ontstond en de schuifdeuren open gingen. De mensen die eerst binnen hadden gestaan, kwamen nu met zijn allen naar buiten en ik schrok alweer.
Ze begonnen te dringen, en ik was bang dat ze Justin het hekje over zouden duwen. Gegil barstte los.
En ik had werkelijk geen idee wat er nou gebeurde.
"Oh mijn god, jullie zijn goed! mag ik een handtekening?" vroeg een meisje aan me. Ik keek haar aan alsof ze zonet een clown had gebeten en bekende dat ze een weerwolf was. Ik keek haar dus heel raar aan. Ik had dan ook de neiging weg te rennen zo eng vond ik het.
"Euhh, ja, denk ik?" zei ik twijfelend en nam de pen van haar aan. Ik krabbelde mijn handtekening op haar arm en het enige wat ik kon denken was; Justin kwam er wel. Hij zou beroemd worden. Hij had de stem en de looks. Hij kwam er wel.
Ik hoorde de andere jongens, bedolven onder mensen, ook verwarde kreten uitslaan. Maar daar was Daan. De reddende engel die zich soms kon voordoen als een duivel. "Oké, rustig, allemaal naar beneden! Niemand verlaat het appartement!" riep ze en de mensen dropen af.