Hoofdstuk 6- Nicholas Samuel Archibald Collingwood

Ik trok Elisabeth uit het raam, keerde me uit respect weg toen het meisje afscheid nam van haar moeder. Het speet me te zien dat ze het vanop afstand moesten doen, maar Elisabeth was een gevaar voor gelijk welke mens, heks of niet, familie of niet...
'Ik, Nicholas Samuel Archibald Collingwood, beloof jou, Wendy Bennett, dat ik zorg zal dragen voor je dochter, dat ik haar zal beschermen, dat ik voor haar zal zorgen alsof ze mijn dochter was en dat ik haar zal leren omgaan met haar nieuwe natuur. Voor zover ik daartoe in staat ben.' beloofde ik. Ik wist dat het een zware belofte was en dat het niet altijd makkelijk zou zijn om die te houden, maar toch. Wendy Bennett was vrij beroemd, gekend door iedereen die zich een beetje met de "moderne" heksenmaatschappij bezig hield. Persoonlijk was ik niet echt zo'n pro op dat gebied, maar Macajah wist er veel van; zijn zus had ooit tot de heksen behoord.
'Kan je zelf lopen, of heb je liever dat ik je draag?' vroeg ik het meisje. Ik zag het begin van een traan in haar oog opwellen terwijl ze nogal koppig begon te stappen, haar oude huis achterlatend. Ik voelde dat Wendy ons nakeek, ze leunde aan het raam waar ik daarnet nog stond. Na een paar meter begon Elisabeth door haar benen te zakken. Ik was er snel genoeg om haar op te vangen. ik legde mijn hand om haar middel terwijl zij haar arm om mijn schouders heen sloeg; Ik was meer dan 2 hoofden hoger dan haar, dus was het moeilijk om zo te blijven lopen. Ik vond er niets beter op dan haar ineens in mijn armen te zwieren. Ze keek me beschuldigend aan.
'Zo is het stukken makkelijker voor ons beiden.' legde ik uit terwijl ik nadacht over wat ik nu moest doen. Ik kon niet meer naar huis terug keren en Elisabeth in de handen van mijn Fidelia achter laten. Niet dat ik dacht dat Fidelia niet goed voor haar zou zorgen, integendeel, ze was als een moeder voor Nathaniel maar ... dan zou ik het gevoel hebben dat ik mijn belofte aan haar moeder brak. Plus; als ik terug keerde naar het kasteel, zou ik te laat zijn bij Micajah. Ik had dus de keuze tussen mijn belofte aan Wendy te breken, die aan Micajah te breken of de wet te overtreden door Elisabeth met me mee te nemen naar Micajah's kasteel. Ik kon er uiteindelijk niet beter op vinden dan haar te blinddoeken en haar zo mee te nemen naar het goed verborgen kasteel op Lítla Dímun.
Ik wist dat Elisabeth eigenlijk eerst beter zou jagen, ik was niet zeker of ze al bloed binnen had, maar ik bedacht me dat Micajah altijd wel een voorraad aan verschillende "smaken" liggen had. Ik weet dat het nogal onrespectvol klinkt, maar als je zo oud bent als ik, als je zo weinig contact hebt met mensen, ga je het normaal vinden.

Ik haastte me naar Lítla Dímun, het enige "onbewoonde" eiland van de Faeröer.
'Even je adem inhouden, Elisabeth.' zei ik vlak voor ik het water in sprong. Ik hield haar stevig in mijn armen terwijl ik via de zee naar de ondergrondse grot ging, overigens de enige ingang. Ik legde Elisabeth voorzichtig neer in het zand terwijl ik de bediende die me opwachtte het bevel gaf om te zorgen voor kamers waar we konden rusten en ons konden omkleden.