073

Liam James Payne

De dagen vliegen voorbij en we zijn keihard aan het oefenen voor ons eerste optreden samen. De herinneringen van vroeger hebben mijn gedachten nog niet verlaten en ik moet mijn verhaal kwijt. Ik besluit om de jongens mijn verleden te vertellen. Ik neem de jongens even apart in onze kamer. Vragende gezichten kijken me aan. Ik zucht een keer diep en plof neer op één van de bedden. ‘Ik moet mijn verhaal kwijt. Het verhaal van mijn verleden.’ De blikken van de jongens veranderen en ze gaan ook op het bed zitten. Afwachtend kijken ze me aan. ‘Zoals jullie waarschijnlijk al wisten, zijn Geoff en Karen niet mijn echte ouders. Ik ben geadopteerd toen ik negen jaar oud was. De reden waarom ik niet bij mijn biologische ouders woon, zal ik jullie vertellen. Ik weet niet of ik alles in één keer kan zeggen, maar ik probeer het.’ Ik kijk de jongens één voor één even aan en ga dan verder.
‘Ik ben vanaf mijn geboorte al mishandeld door mijn ouders. Omdat ik niet anders wist, zocht ik er ook niets achter. Ik ging gewoon naar school en ik had mijn vrienden. Alleen werd ik vaak raar aangekeken door mijn blauwe plekken. Mijn hele lichaam zat onder en op sommige plekken had ik zelfs open wonden. Leraren kwamen vaak naar me toe om te vragen of alles wel goed ging. Waarop ik antwoordde, dat er niets aan de hand was. Als ik dat zei keken ze me even achterdochtig aan en gingen weer verder met waar ze mee bezig waren. De vrienden die ik had, lieten me allemaal één voor één vallen. Ik had geen reden meer om nog naar school te gaan. Mijn enige lichtpuntje was verdwenen. Ik stond er helemaal alleen voor. Toen ik ouder werd, ging het thuis steeds slechter. Mijn ouders sloegen me om de kleinste dingen. Op een gegeven moment sloegen ze me ook gewoon als wijze van een begroeting. Zo ging het een aantal jaren door. Op school moesten we naar de schoolarts. Toen ik daar kwam, stond de arts met een mond vol tanden. Ze bekeek mijn lichaam met een blik van afschuw. Ik was die avond daarvoor helemaal in elkaar geslagen door mijn vader, omdat ik iets niet goed deed volgens hem. Dus zat mijn lichaam onder de blauwe plekken en wonden. De arts onderzocht me niet eens. Ze wilde alleen maar met me praten. Ze begon te vragen over mijn thuissituatie, iets waar ik niet over mocht praten van mijn ouders. De arts vertelde me dat het niet normaal was dat mijn ouders me sloegen. Na haar verhaal liet ze me gaan, maar haar woorden bleven in mijn hoofd spoken. Toen ik op een dag alleen thuis was, besloot ik eens op het internet te kijken. Ik kwam op een site voor kindermishandeling terecht. Ik twijfelde of ik mijn ouders wel aan moest geven. Later wenste ik dat ik nooit getwijfeld had om op die knop te klikken. Mijn vader kwam thuis en zag de website. Nog nooit had hij me zo hard geslagen. Ik dacht dat het mijn einde zou zijn en bereidde me voor op een hoop pijn. Mijn vader sloeg me helemaal in elkaar en zwaaide me over zijn schouder en liep naar de keuken. Ik wist niet wat hij in de keuken wilde, maar dat het niets goeds kon betekenen wist ik wel. Hij gooide me op de grond en liep naar het aanrecht. Ik kon net zien wat hij deed. Ik zag dat hij de elektrische kookplaat aandrukte. Meteen wist ik wat er ging gebeuren. Mijn vader wilde me verbranden, me voor het leven verminken. Ik probeerde weg te kruipen, maar hij had me al gezien. Hij pakte me op en duwde me op de hete plaat. De pijn die ik toen voelde, hoop ik nooit meer te voelen. Mijn vader hield me stevig vast en lachte me in mijn gezicht uit. Ik probeerde de brandwonden te beperken naar één kant. Ik worstelde net zo lang tot ik op mijn linkerkant leunde en mijn rechterkant een beetje spaarde. Na een paar lange minuten pakte mijn vader me weer op en smeet me naar buiten, schreeuwend dat ik zijn zoon niet was en dat hij wilde dat ik nooit geboren was. Vol pijn en ellende liep ik weg van huis. Ik zwierf een paar dagen rond in het park, tot ik gevonden werd door de politie. Ik werd naar het politiebureau gebracht en daar vertelde ik alles van de afgelopen jaren. De agenten waren geschokt en keken meteen naar de verbrande plekken op mijn bil en been. Met spoed werd ik naar het ziekenhuis gebracht en behandeld. Mijn ouders werden opgepakt door de politie en ik heb ze nooit weer gezien. Nadat ik genezen was, werd ik naar een weeshuis gebracht. Daar ben ik een paar maanden geweest, toen ontmoette ik Geoff en Karen. Een paar weken na onze ontmoeting werd ik geadopteerd en had ik een nieuw huis, een nieuw gezin. Ik kon eindelijk mijn leven op een rijtje zetten en genieten van alles wat ik had.’