Hoofdstuk 5 ~ Elisabeth Bennett

Ik snapte niet wat er aan de hand was. Ik voelde mijn keel steeds meer aanwezig worden. Nog nooit had die zo gevoeld. Keelpijn was er niets bij.
'Mam, wat is er aan de hand?'. Nadat die vraag er eindelijk uit, deed mijn keel nog meer pijn. Ik hoorde voetstappen mijn kant opkomen. Het loopje herkende ik als dat van mijn moeder. Haar hand sloot zich om de mijne.
'Elisabeth, luister goed naar mij. Het gaat allemaal goed komen. Echt waar.' zei mijn moeder snikkend. Mijn keel deed steeds meer pijn, alsof iemand hem verwarmde; warmer en warmer.. een vuur dat zich in mijn keel verzamelde. De vreemdeling merkte het en deed teken dat mijn moeder achteruit moest gaan. 'Voorzichtig. Je weet wat er kan gebeuren.' zei hij. Hij keek mijn kant op, nog steeds van buiten door het raam. Hij leunde naar binnen en praatte rustig. 'Elisabeth, je bent gebeten door een vampier, zoals mij. Je bent de afgelopen dagen getransformeerd. Die pijn in je keel is de lust naar bloed.' Hij stopte met praten om het tot mij door te laten dringen. Ik moest het even verwerken. Ik? Een vampier? Een heks vond ik al lastig om te bevatten en nu kwam dit er ook nog eens bij. En die man? Was hij ook een vampier? Door wie was ik gebeten? Ik had zoveel vragen. Ze zouden vast en zeker met de tijd beantwoord worden, maar nu eerst wou ik dat die pijn in mijn keel ophield. Hij werd steeds erger.
'Ik heb je al eens verteld dat ik je wil helpen, maar dat gaat alleen als jij dat toelaat... en je moeder uiteraard.' zei hij met een korte blik op haar. Ze keek hem strak aan.
'Ik geef mijn dochter niet uit handen. Mijn dochter is sterk genoeg.' zei ze koppig. Sterk genoeg voor wat? Ik greep naar mijn keel, de pijn, de warmte, leek alleen maar erger te worden. De man keek naar mijn moeder.
'Sterk van karakter, gelijk wie zwicht voor het bloed waarnaar ze snakt.' zei hij zacht. Mijn moeder schudde haar hoofd, ik leek de aders in haar hals, in haar polsen te kunnen zien lopen. Ik .. het maakte me.. dorstig. Ik kon mezelf wel slaan, ik zag mijn moeder als... een manier om mijn eigen pijn op te lossen.
'Breng me hier weg.' mompelde ik zacht tegen de man. Hij keek even naar mij, mijn moeder leek te willen protesteren, maar hield haar mond toen ik haar indringend aankeek. Ik wou haar geen pijn doen, noch mijn zusje, noch iemand die ik kende. De man stak zijn hand naar me uit door het openstaande raam.
'Ik weet dat je geloofd dat je verschrikkelijk zwak bent, maar ik zou toch voorstellen om zelf door het raam te klimmen. ik kan je niet helpen, want je moeder wilde me niet binnenlaten.' vertelde hij me. Ik knikte en probeerde recht te zitten, het ging sneller dan ik dacht. Ik nam zijn hand aan en liet me uit het raam trekken.
'Ik, Nicholas Samuel Archibald Collingwood, beloof jou, Wendy Bennett, dat ik zorg zal dragen voor je dochter, dat ik haar zal beschermen, dat ik voor haar zal zorgen alsof ze mijn dochter was en dat ik haar zal leren omgaan met haar nieuwe natuur. Voor zover ik daartoe in staat ben.' zei de man. Zijn naam was dus Nicholas. hij keek me kort aan, keek de andere kant op terwijl ik een laatste keer zwaaide naar mijn moeder. Ze hield zich sterk, dat wist ik wel, maar toch.. Dit was de beste, meest veilige, oplossing.