Deel 7.1

Haat en liefde liggen dicht bij elkaar en ik stond op de grens tussen beiden. Ik hield nog steeds onherroepelijk van hem, maar ik haatte hem tegelijkertijd voor wat hij van me gemaakt had. Het was een feit dat ik zou instorten als ik niet snel tot een besluit kwam. Ik kon niet steeds heen en weer blijven lopen, het was het een of het ander. Alleen kon ik niet kiezen. Het was mijn hoofd tegen mijn hart. De stemmen waren luid, te luid. Ik had geen rust meer en was een wrak. Ze spraken elkaar, maar ook zichzelf tegen. Ik wist dat ik aan mijn eigen bestwil moest denken, hoe moeilijk het ook zou zijn. Ik besloot om niet langer weg te lopen, maar om bewust zelf achter te laten. Er is immers een immens verschil daartussen als je er even over nadenkt. Nog een laatste confrontatie en dan zou het over zijn.

Met haar kleine nageltjes krabbelde Belle aan mijn been. Ik duwde haar voorzichtig weg. Het was best wel schattig om te zien, maar ik kon niet toestaan dat ze mijn mooie broek kapot zou maken. Op mijn hakken verplaatste ik me naar mijn slaapkamer, greep een dikke vest uit mijn kast en liep toen weer naar de gang. Daar bleef ik even staan voor de spiegel. Voor een zieke zag ik er vandaag best goed uit. Het was dan ook een belangrijke dag, ik moest er goed uitzien, vooral voor mezelf. Het was jaren geleden dat ik Joa nog gezien had, maar er was geen dag voorbij gegaan dat ik niet aan hem herinnerd was geweest.
Voor de zoveelste keer begon ik in cirkels doorheen de ruimtes te lopen. Ik was zenuwachtig en ik was bang voor hoe het zou gaan verlopen. Het zou goed zijn moest onze band kunnen aanvoelen zoals voordien, maar ik wist dat er daarvoor bepaalde dingen uit het verleden uitgewist zouden moeten worden. Afstandelijkheid zou me ook kwetsen, dan zou het lijken alsof er nooit iets geweest was. Zou het niet zoveel makkelijker geweest zijn moesten we elkaar niet meer hoeven te zien? Ik zag eigenlijk ook geen nut van onze afspraak, buiten een overbodige pijnlijke confrontatie. Ik wist wat hij me zou gaan vertellen, wat hij me zou gaan vragen, maar dat wist hij niet. In de living bleef ik stilstaan en liet ik mijn ogen vallen op mijn beige sjaal die in de zetel lag. Belle had er zich onlangs nog op genesteld. Dat was wat ik nog nodig had om mijn outfit compleet te maken enerzijds, maar anderzijds ook om er zeker van te zijn dat ik warm genoeg zou hebben. Een simpele verkoudheid zou mijn lichaam er vast niet kunnen bijnemen.
Ik nam afscheid van Belle en streelde haar onder haar kin. Met mijn handtas slingerend rond mijn arm sloot ik de deur achter me. Het zou toch wel een behoorlijke autorit worden, maar dat vond ik niet erg. Hoe langer ik het kon uitstellen, hoe beter.

Er stond een peperdure grijze auto op de oprit geparkeerd. Het kon niet anders dan die van hem zijn. Zo, hij had het ook ver geschopt in zijn leven. Misschien was het maar goed dat hij behoorlijk ver van mij vandaan woonde, want hem dicht bij me hebben zou het alleen maar aanlokkelijker gemaakt hebben om hem toevallig te bezoeken. Het had waarschijnlijk ook zijn voordelen kunnen hebben. Alles heeft altijd een keerzijde.